İş Yemeği Davin & Burke

Cuma günü gelip çattığında her şey hazırdı. Tam 7.30 da limuzim Burke ailesini kapılarından alıp Davin malikanesine getirecekti. Yirmi dakikalık yolculuktan sonra burada olacaklardı. Bense üzerimi giyinmiş ve saçlarımı taramıştım. Cep mendilimi alıp saatimi koluma taktıktan sonra hazırdım. Şimdi ise aşağıya inip yemek masasını ve hizmetçilerin durumunu kontrol ediyordum. Her an gelebilirlerdi. Tam rahatlayacaktım ki Clark'ın burada olmadığını farkettim. Bir kaç basamak çıkıp yukarıya doğru bağırdım. "Clark Davin. Hemen hazırlanıp geliyorsun. Beni seni sürüklemek zorunda bırakma." Tekrar inip bir kadeh içmek için bardağıma sarıldım. Dia'dan belgeleri kontrol etmesini istemiştim. Ve geriye tek kişi kalmıştı. Alexis. Mutfakta olduğunu söylemişti hizmetçiler. Henüz onu görmemiştim. Bardaktaki içkiden bir yudum daha alıp koltuklara gömüldüm. Clark biraz daha gecikirse kulaklarından tavana asacağımı söylüyordum kendi kendime.

Giysi:

Alexis beyle oldu:

Şimdi o lanet geceden bahsedip de sinirleirmi bozmak istemiyorum; ama o geceden sonra Edgard'a yardım etmek için yemeğe katılmam gerekiyordu. Üstelik Bay Burke eski hastam ve babamın da dostu olduğu için haber vardı katılacağımdan. El mahkum eve gittim; ama onunla karşılaşmamak için elimden geleni yaptım. Mutfağa girdiğimde hizmetçiler bana yardım etmeleri gerektiğini biliyordu. Birkaç saat içinde koca bir orduyu doyuracak kadar çok yemek ve meze hazırlanmıştı. İşim bitip de yemek odasına geçtiğimde onu gördüm. "Senin tabaklarının kenarına ufak bir baharat ekledim. Adı arsenik. Afiyet olsun." Mumları son bir kez düzenledikten sonra girişteki aynaya geçtim ve rujumu tazeledim. Üzerimdeki aşçı önlüğünü de çıkardığımda hazırdım. Bay Burke için bu geceye katlanacaktım, yoksa Cher ve babam beni mahvederdi.

Cher ve idda için. Cher ve idda için. Cher ve idda için. Ne kadar bunları sayıklayıp dursam da o yemekte bulunmak istemiyordum. Bir iş yemeğine katılmak iğrenç bir fikir. Abimin bunu sadece yanında olmamı istediği için yapmadığını biliyordum. Bu yemeğe katılınca bu şirkette çalışmak için bir adım daha öne çıkmış olacaktım. Ve bu benim hayatımın sonu demek oluyordu. Fikrimi değiştirmek istiyordum ama Cher'i bir daha görememek vardı işin içinde. Tabii onun da sözünü tutacağı kesin değildi. Şu an beynime bir yıldırım çarpsa da beni öldürse daha kolay olurdu herhalde. "Clark Davin. Hemen hazırlanıp geliyorsun. Beni seni sürüklemek zorunda bırakma." Davin mi? Eğer gerçekten sinirlenmemiş olsa bana tam adımla seslenmezdi. Ve sinirlendiyse beni gerçekten sürüklerdi. Hemen giyinmek zorunda olduğumu anlamıştım. Koltuktan kalkıp kapının üstüne asılmış olan takımı açtım ve henüz o kadar ölmediğimi fark ettim. Bu tür işlerden yakın olduğum kadar ne kadar uzak durursam o kadar iyiydi. Dolabımdan bana daha iyi gelen gömlek ve pantolonu çıkarıp onları giydim. Kapıdaki takım elbiseden daha iyiydi. Gömleğin ön düğmelerini açıp aşağıya indim. Aşağıda rujunu tazeleyen biri vardı. Evet hatırlamıştım. Eğer ona yardımcı olursam tıpa girmeme yardımcı olacağını mesaj atan kişiydi bu. Adı... Adı her neyse artık. Abimin bulup yanına gittim. "Umarım çok mutlusundur çünkü daha ödeşeceğiz." diye fısıldadım ona. Yüzündeki gülümsemeden burada olmamdan mutlu olduğu belliydi aman ne güzel. Cher ve ailesinin gelmesini beklemeye başladım.

Giysi:

"Tamam anne. Tamam anne! TAMAM ANNE!" merdivenlerden inerken anneme bağırıyordum. Bazen beni delirtiyordu. Bu yüzden yanlarından taşınmak aldığım en iyi karardı. Ama yinede ailenin en genç üyesi olarak bu yemeklerde görünmem zorunluydu. Derin bir iç geçirdim ve artırılacak kredi kartı limitini düşündüm. Bu yüzümde bir gülümseme oluşmasına yetmişti bile. Babam her zamanki gibi takım elbisesinin içinde muhteşem gözüküyordu. Bana onaylayan bir bakış attı ve gülümsedi. Hep beraber kapıdan çıkarken kendi kendime gülümsüyordum. Limuzin dakikasında burada olduğu için babam kendince gülümsedi. Dakik insanlarla çalışmayı severdi. O zaman annemle nasıl evlendi? Elimle açık bıraktığım saçlarımı düzelttim. Yirmi dakika boyunca limuzin süren sessizlik ister istemez gerilmeme neden oldu. Araba devasa Davin Malikanesi'nin önünde durunca babam konuştu. "Kenine hakim ol Cher. Anlaşmamızı unutma."dedi. Hafifçe başımı salladım ve limuzinden indim. Yüzüme en nazik gülümsememi yerleştirdim ve kendimi tanışma faslı için hazırladım. Kapı açıldığında her zamanki yapmacık karşılama ile karşılaştık tabii. Bilerek Clark'ı es geçtim. Evin içi ince bir zevkle döşenmişti. Zevkli insanları severdim. Clark'ın bakışlarına aldırmadan gözlerimi abisine çevirdim. "Efendim, babam haklıymış. Cidden çok ince bir zevkiniz var."dedim ve hafifçe gülümsedim.

Kızımız böyleymiş.:

Alexis'in geldiğini görünce oturduğum yerde diklendim. "Senin tabaklarının kenarına ufak bir baharat ekledim. Adı arsenik. Afiyet olsun." Bir şey söylemedim. Zaten o da arkasını dönüp gitmişti. "Umarım çok mutlusundur çünkü daha ödeşeceğiz." Kardeşimin gelip bunları söylemesi canımı iyice sıktı. En azından düzgün giyinmesine sevinmiştim. Eğer Dia'da gelip benimle ilgili kötü birşeyler söylerse tamamen vazgeçecektim bu yemek işinden. Ama o gelmedi. Detayları da halledeceğini düşünüp kontrol etmedim. Zaten bu sırada misafirlerimiz geldi. Kapıda karşıladık onlardı. Ortağımın kızının kardeşimi atladığını farkettim. "Efendim, babam haklıymış. Cidden çok ince bir zevkiniz var." Gülümsemesine karşılık verdim ve kibarca elini sıktım. "Teşekkür ederim." Daha sonra karısının elini öptüm ve en sonra Charles Burke ile selamlaştık. Benimle görüştüğüne sadece bu aile memnun olmuş gibiydi. Davin malikanesinde az önceki gergin ortamdan haberleri yoktu. Onları içeri aldım ve birer içki aldık. Gecenin çabuk bitmesi için Charles ile hemen gereksiz konuları konuşup geçmem gerekiyordu. Bu yüzden onu ve karısını soru yağmuruna aldım. Ara ara diğerlerine bakıyordum. Zaten bir gözüm hep kardeşimdeydi.

Herkes geldiğinde onları karşılamak için ben de kapının oraya gitmiştim. Bay Burke'e özel olarak selam vermezsem beni ne yapardı Tanrı bilir! Yemeğe geçildiğinde kendimle bir kez daha gurur duymuştum, acaba tıp fakültesini bırakıp aşçılığa mı geçsem. Kesinlikle bu işte çok başarılıydım. "Cher, yemekleri nasıl buldun hayatım?" Sıkıcı yemeğe biraz renk gelebilirdi, Cher gibi bir renk. Yakın arkadaşlarımdan birisinin babasıyla babamın dost olması iyiydi. Çoğu zaman bu işimize yarıyordu. İlk defa Avrupa seyahatine Cher ile çıkmış olmam gibi. Bakışlarımı Edgard'a çevirdim ve sadece onun duyacağı şekilde fısıldadım. "Merak etme ölürsen seni kurtarmak üzere bir yemin ettim; ama zehrin etkisi uzun zaman sonra belli oluyor." Elbette zehir falan koymamıştım, sadece bu gece soğuk terler dökmesini istiyordum. Keşke Charles amcaya gelmeden telefon etseydim. Keşke...

Cher bilerek beni es geçmiş gibi görünüyordu. Olsun şu an yakın olmasa bile bir kaç saat sonra bayağı yakın olacaktık zira abimde şu anda Cher'e karşı pek bir özel ilgi gözükmüyordu. Hele yanında Alexis varken yapabileceğini hiç sanmıyordum. Onu kim sayesinde ya da nasıl geldiyse gerçekten mutlu olmuştum. Bakışlarını benden abime çevirip konuşmaya başladı. "Efendim, babam haklıymış. Cidden çok ince bir zevkiniz var." Yüzündeki gülümseme her ne kadar masum gözükse de onun aslında nasıl olduğunu biliyordum. iki olasılık vardı bu iddayı gerçekten kaybetmek istemiyordu. Ailesi tarafından nazik olmak için zorlanmıştı. Bence her ikisi de doğru tahminlerdi. "Teşekkür ederim." Aynı gülümsemeyle elini sıktı. Bunu yapmamalıydı. Sadece küçük bir öğrenciymiş gibi davransa ve bu işi çabuk bitirse olmuyor muydu ki? Abim el sıkıştıktan sonra sıra bana gelmişti. Tamamen sahte olduğu belli olan bir gülümsemeyle bende ellerini sıkmıştım. Abim içeri geçer geçmez herkese bir içki vermeyi iyi akıl etmişti. Ama bu saçma ve aptalca soruları dinlemeye devam edeceksem daha fazla içmem gerektiğini biliyordum. Hala beni kontrol ettiğini bildiğim için dikkatli davranmaya çalışıyordum yine de. Sonunda yemeğe geçebilmiştik. Bu bir şeyler içmek için daha iyi bir fırsat gibi görünse de Cher'in karşısına oturduğum için ona bakmaktan başka bir şeyle ilgilenemiyordum. Gerçekten güzel bir kıyafet seçmişti. Bunun benim için değilde abim için olması kötüydü. Hele bana herhangi bir şey sorarlarsa tamamen kitleneceğimi de biliyordum. Alexis abime bir şeyler fısıldadıktan sonra her ne kadar ne olduğunu merak etsem de başka bir şey sormak için abime doğru eğildim. "Bu iş daha ne kadar sürecek gerçekten sıkıldım. Ve bu işi yapmayacağımı anladım." Fısıldamamı onun duyduğundan bile emin değildim.

görüntü:

Oldukça önemli insanlarla yapılacak olan, oldukça önemli iş yemeği için ayarlamalara haftalar önceden başlamıştım. Çalıştığım şirketin büyüklüğü ve mesleğimdeki itibarım nedeniyle her şeyin tam anlamıyla mükemmel olması gerekiyordu. Sonunda beklenilen gün geldiğinde önceden bu yemek için almış olduğum elbiseyi ve hırkayı üzerime geçirdim. Fazla abartılı olmak istemediğimden ağır bir makyaj yapmamıştım. Davin malikanesine ulaştığımda Bay Edgard'ın incelememi istediği belgeleri elime aldım ve bütün dikkatimi vererek son bir kez gözden geçirdim. Bir sorun yok gibiydi. Belgeleri incelemeyi henüz bitirmiştim ki ince ince çalan zil sesiyle yerimden kalktım ve gelen misafirleri karşılamak üzere giriş kapısına doğru yöneldim. Kapıya ulaştığımda Bay Edgard'ın yanına gittim ve onu rahatlatmak amacıyla yalnızca onun duyabileceği bir sesle "Her şey mükemmel Bay Davin, hiçbir sorun yok," diye fısıldaım. Burke ailesi tüm ihtişamıyla kapıdan içeri girdiğinde zarifçe gülümsedim ve aile fertleriyle teker teker el sıkıştım. Sadece görünüşleri bile ortaklık yapmak için elverişli bir aile olduklarını kanıtlıyordu. Burke ailesinin kızı nazikçe "Efendim, babam haklıymış. Cidden çok ince bir zevkiniz var." dediğinde gülümsememi genişlettim ve misafirlerin arkasından salona doğru yönlendim. İçkilerimizi yudumlayıp bir süre lafladıktan sonra yemeğe gelmişti sıra. Herkes sandalyelerine yerleştikten sonra bir an için işi düşünmeyi kenara bıraktım ve yemeğin tadını çıkardım. Gerçekten enfesti tatları. Bu başarının sahibi Alexis Cher'e "Cher, yemekleri nasıl buldun hayatım?" diye sordu. Araya biraz neşe katmak istediği anlaşılıyordu. Gerçekten şirin bir kız olduğu inkar edilemezdi. Pek sohbet olmadan geçen yemek sırasında gözlerimle çaktırmadan masadakileri süzerken Alexis'in ve ardından Clark'ın Bay Edgard ile fısıldaşmakta olduğunu fark ettim. Ne konuşuyorlardı bilmiyordum ve pek de umursadığım söylenemezdi. Önümdeki yemekten bir lokma daha aldıktan sonra yutkundum ve Alexis'e hak ettiği bir övgü sözü söyledim. "Yemekler gerçekten harika olmuş Alexis, bu konuda oldukça yetenekli olmalısın," dedim hafifçe gülümseyerek.

Ayaküstü sohbetimizden sonra masaya geçmiştik. Her zamanki gibi iş konuşuyorlardı. Derin bir iç çektim. Bu gece çok uzun sürecek gibiydi. Tam karşıma oturan Clark'a bakarak yüzümü buruşturdum. Gözleri ile beni soymasından nefret ediyordum. Dişlerimi sıktım ama yüzümde her zamanki gülümsemem vardı. Nazik, soruya ve ya yanılgıya yer bırakmayan bir gülümseme. Önümdeki yemeğe beğeniyle bakarken Alex konuştu. "Cher, yemekleri nasıl buldun hayatım?" dediğinde gülümsedim Alex'e. Onun neşesi beni rahatlatmıştı. "Çok güzel olmuş Alex. Aşçı olabilirsin. "dedim ve göz kırptım ona. İkimizde hafifçe gülerken kıkırdamamı elimi ağzıma bastırarak engellemeye çalıştım. Sustuğum zaman sekreterin Alex'e övgü yağdırdığını fark ettim. Yüzümde geniş bir gülümseme oluştu. Clark, abisine eğilip bir şeyler söylerken dudaklarımı sıkıca birleştirdim. Sonrasında elime şarap kadehimi aldım. Büyükçe bir yudumdan sonra bakışlarımı Alex'e çevirdim. " Ne zaman öğrenin bunları? Benden gizli yemek kursuna mı gittin yoksa?"dedim, Alex bana genişçe gülümsedi. Gözlerim Clark'a kayınca yüzümdeki gülümseme ister istemez soldu. Gözlerimi devirdim ve kadehime baktım. Babamlar yavaş yavaş iş konusundan normal konulara geçmiş gibi görünüyorlardı. Bu da sofradan kalıp içkili sohbete başlıyacağımız anlamına gelirdi. Yani iddaayı kazanmak için şansım olacağı zamana.

Spoiler:

"Lanet olsssun!" S harfini biraz uzatmış olabilirdim, belki de zihnimdeki kelimeler ağzımdan aynı şekilde çıkmamıştı. Bilmiyordum. Roselle gün boyu yaptığı spor yüzünden erkenden uykuya dalınca gizlice dışarı sıvışmıştım. Partide Dylan isimli bir çocuk "çok iyi mal" dediği paketi elime tutuşturmuştu. Çok iyi mal ottan başka bir şey değildi. Sonuç olarak üç kız alkolü ve onu karıştırınca kendimizi kaybetmiştik. Şimdi Davin malikanesinin kapısını yumrukluyordum. GG'de Alexis'in şu aptal iş yemeğine katılacağını okumuştum. Ne alakası vardı? Alexis kesinlikle bir şeyler çeviriyordu. Edgard'ı elimden almak için... Ama yapamayacaktı. Hıck! Alkolün etkisiyle hıçkırarak, sendeleyerek, yalpalayarak holde yürüdüm. Hizmetçi beni geçen seferden tanıdığı için içeri almakta tereddüt etmemişti. Zaten sarhoş olduğumda maksimum 1-2 dakika ayık rolü yapabilmek gibi bir yeteneğim vardı. Yaşlı Sarah yemek salonunu gösterdikten sonra bir yerde kayboldu gitti. Duvarlar eğilip bükülüyor, tablolardaki insanlar canlanıp üzerime atlayacak gibi bakıyorlardı. Yemek salonuna girdiğim an önce eğilip topuklularımı çıkardım. Şu Cher miydi ya? Onun kafasını isabet alarak ayakkabımı fırlattım. O da ne? Fırlatmamışım. Ayakkabı ayağımın dibine düştü. Neşe dolu kahkaham yemek salonunda yankılandı ve tüm gözler bana döndü. Zikzak çizerek Clark'a benzettiğim adamın yanına gittim. Ona arkadan sarılmaya çalışırken sandalyesini öptüm. Of ya! Bir dakika, buraya gelme amacım Alexis'i öldürmekti değil mi? Hedef şaşırtmak için aptal Cher ve Clark'ı buraya o koymuş olmalıydı. "Alekkkis! Alllis! BİTTİN SEN!" Tarzan gibi böğürdükten sonra gözlerim Edgard'ı aramaya başladı ama işim kolay değildi. Şu ev dönüp durmasa çoktan Alexis'in cesedini gömmeye başlamıştım.

İçkiler bitince yemek masasına geçtik. Masa başındaki yerimi aldım. Karşımda Charles vardı. İş konuşmak istiyordum ki gece hemen bitsin ama malesef uzağıma oturmuştu. Yemekler geldiğinde masada halledemeyeceğimi anladım bu işi. "Merak etme ölürsen seni kurtarmak üzere bir yemin ettim; ama zehrin etkisi uzun zaman sonra belli oluyor." Ağzıma götürdüğüm kaşığı indirdim geriye. İçmeden çorbaya baktım sonrada Alexis'e. "Bu iş daha ne kadar sürecek gerçekten sıkıldım. Ve bu işi yapmayacağımı anladım." Elimde tuttuğum kaşığı bırakıp arkama yaslandım. Sanki ben halimden çok memnunmuşum gibi herkes zaten kötü durumda olan moralimi iyice bozuyordu. Bir ara Dia'nın söylediği cümleleri duymuştum. Şimdi de yemek konusunda herkes birbirine iltifat ediyordu. Kardeşimin Charles'in kızına gözlerini dikip baktığını görünce elimin bir hareketiyle koluna dokundum ve bana bakınca başımı iki yana salladım. Hareketimi çaktırmamak için elime kaşığı aldım. Mesajımı aldığını düşününce önüme dönmüştüm ki yüksek sesli bir kahkaha herkesin başını odanın girişine çevirdi. "Alekkkis! Alllis! BİTTİN SEN!" Gelenin Joselle olduğunu görünce donup kaldım. Sarhoş olduğu her halinden belli oluyordu. Gecenin tüm sıkıntısına dayanamayıp hırsla fırlattım elimdeki kaşığı masaya. Ama tahmin etmediğim şey ben ayağa kalkarken kaşığın çarpıp devirmiş olduğu su bardağıydı. Masanın üstü tamamen ıslanırken oturanlar geriledi. Bense garip hareketler yapmaya başlayan Joselle'nin yanına gittim. Ben sarhoş kızı kollarından tuttuğumda Charles konuştu. "Bay Davin bu kızı tanıyor musunuz?" Bana her zaman Edgard diye hitap eden adam Bay Davin demişse durumdan rahatsız olmuş ve beni suçluyor demekti. "Joselle." dedim boş bulunarak. Tabi Charles'ın onu tanıyabileceğini hesaba katmamıştım. "O Pierce'nin kızı Joselle Pierce mi? Ben de niye tanıdık geldi diyordum. Ama onun burada ne işi var?" Bu cümlelerin sonunda ağlamak istedim. Hayatım daha fazla karışamaz daha fazla mahvolamazdı. "İzninizle. Çok özür dilerim." Joselle'yi yürüyerek bir yere götüremeyeceğimi anlayınca kucağıma aldım ve üst kata çıkarmak için yürümeye başladım. "Artık gitsek iyi olacak sanırım. Edgard anlaşmayı sonra konuşuruz." Kucağımda Joselle ile döndüm ve Charles'e baktım. Anlaşmanın yattığı her halinden belliydi. Ya da en azından ben düzgün bir açıklama getirene kadar. Hiç bir şey demeden öylece dondum kaldım merdivenlerin önünde. Burke ailesi ayaklanmıştı diğerleri gibi. Bense kucağımda sarhoş bir kızla dikiliyordum. Ne harika bir iş yemeği! İçimden hiç bir şey yapmak gelmedi ve sessizce dikilmeme devam ettim.

Yemek tam da tıkırında gidiyordu, yani benim açımdan. Cher'in yaptığım yemekten övgü dolu sözlerle bahsetmesi sonucu hafifçe kızaran yanaklarım Dia'nın da sözleriyle birlikte iyice elmaya dönmüştü. Cher'in bakışlarını Clark'tan kaçırdığını açıkça görebiliyordum. İkisi arasındaki o garip ilişki hiç bana göre değildi, zaten öyle bir şeylerin içinde olmaktan da korkuyordum. "Alekkkis! Alllis! BİTTİN SEN!" Joselle bir anda odaya girmişti ve berbat görünüyordu. Kendisine yaptığı şey yüzünden bir an kendimi suçlu hissetmiş olsam da bu onun suçuydu. Madde bağımlılığı konusunda uzun uzun konuşmuştuk önceden. Bağımlı değildi elbette; ama kullanmak da kötüydü. Sanırım yine kullanmıştı... Edgard'ın kızı kucağına alıp üst akta çıkarmasını izledim huzursuzlukla. Böyle bir şeye hiç gerek yoktu, gerçekten. Tamam, o zarar görsün istiyordum; ama iş konusunda değil. İşini ne kadar ciddiye aldığını biliyordum. Bay Burke'ün yanına gittim ve elini uzun uzun sıkıp göz teması kurdum. "Joselle, benim hastam Charlie. Olanlarda Edgard'ın veya şirketin bir suçu yok gerçekten. Ona beni burada bulabileceğini söylemiştim, anlaşılan bulmuş. Ben kendi adıma bu gece olanlar için özür dilerim." Cahrles amcanın bana kızdığını göreibliyordum. Tıpkı o da babam gibi psikiyatri alanında uzmanlaşmamam gerektiğini düşünüyordu. Babam onu doldurmuş olamlıydı, ne hakla bunu yapıyorsa! Charles Burke yeni bir toplantı -aileler olmadan- ayarlamaya çalışacağını söyledi Edgard'a ve ona baktım göz ucuyla ters ters. İşte şimdi bana borçluydu.

Cher'e o kadar odaklanmıştım ki sonunda abim fark edebilmişti. Kızlarına bu kadar çok baktığımı fark edemeyecek kadar iş meraklısımıydı ailesi. Keşke abimde öyle olsaydı. Ama koluma doktunduğunda ona baktım ve başını iki yana sallayışını fark ettim. Gizlilikte bir numara gibi gözüküyordu. Tekrar önüme dönerken o da yemeğine dönmüştü ve ben tekrar Cher'e odaklanmaya başlamıştım. Bu kıyafeti giyerken ona bakmamamı hiçbir şey sağlayamazdı. İçeriye kahkaha sesleri gelmeye başlamıştı. "Alekkkis! Alllis! BİTTİN SEN!" diyerek odaya Joselle dalmıştı. Bu kızın evimde ne işi vardı? Ve Alekkkis ya da Allis kimdi? Harika bu yemek daha da keyiflenmeye başlıyor gibiydi. Konu ne tam olarak bilmiyordum ama bağırış tarzından dolayı abimden söz ettiğini anlayabiliyordum. Abim ve Cher'in babası arasındaki konuşma nedense keyiflenmemi sağlamıştı. Abime bu işin bitmeyeceğini söylemiştim ve yemek daha komik bir hal almıştı. İşte ödeşmekten kastım bu olmalıydı. Tabii bu işte bir parmağımın olmaması kötüydü. Abim Joselle'i alıp yukarı çıkmıştı. Bay Burke'un sinirlendiği belli oluyordu. Abim yukarı çıkmaya başlayınca Alexis ayağa kalkmıştı. İsim şimdi mantıklı gelmeye başlamıştı demek ki olayı biliyordu. "Joselle, benim hastam Charlie. Olanlarda Edgard'ın veya şirketin bir suçu yok gerçekten. Ona beni burada bulabileceğini söylemiştim, anlaşılan bulmuş. Ben kendi adıma bu gece olanlar için özür dilerim." Adamın kızgınlık odağı artık abim değil yanındaki kız olmuştu. Sonunda yeni bir toplantıyı kabul etmişti adam en azından bu sefer aileler olmayacağı için şanslıydım. Herkes ayaklanmış görünüyordu. Bende yerimden kalkmıştım. Gidecek olsalar bile Cher'e bir şeyler söylemem gerekiyordu. Ona yaklaşıp fısıldadım. "Gördüğün üzere kaybettin. Gitmeyi sakın deneme en azından konuyu konuşacağız." Diğerleri pek dikkat etmeden hızlıca söylemiştim. Yüzümdeki sırıtış şu an için paha biçilemezdi. Onun da sinirlendiğini biliyordum. Ve karşı çıkacağını da. En azından ailesi gidince çıkarabilirdi.

Her şey tam da planlandığı gibi harika giderken yemek salonunu çınlatan bir kahkaha, irkilerek gözlerimi sesin sahibine sabitlememe neden olmuştu. "Alekkkis! Alllis! BİTTİN SEN!" Kahkahanın ve bu mantıksız söz dizisinin sahibi Joselle'di. Aklının başında olmadığını anlamak için müneccim olmaya gerek yoktu. Her halinden alkol vb. unsurların tesiri altında kaldığı açıkça anlaşılıyordu ve özellikle de bu durumdayken kesinlikle olmaması gereken bir yerdeydi. Bay Burke, patronuma Joselle'in kim olduğuna ve burada ne aradığına dair sorular sorarken soğukkanlılığımı korumaya çalıştım ama bunu yapmak sandığım kadar kolay değildi. Çabuk sinirlenen ya da her şeye anında tepki veren biri değildim fakat şu durumda içinde bulunduğun şaşkınlıktan, ortaklığın bozulabileceği ihtimali hakkındaki endişe ve öfkemden sıyrılmam zaman almıştı. Bu süreç içinde yerimden kalkmamış ve sakinliğimi korumuştum. En azından fiziksel açıdan. Burke ailesi ayaklanmış, gitmeye hazırlanırken araya giren Alexis, "Joselle, benim hastam Charlie. Olanlarda Edgard'ın veya şirketin bir suçu yok gerçekten. Ona beni burada bulabileceğini söylemiştim, anlaşılan bulmuş. Ben kendi adıma bu gece olanlar için özür dilerim." dedi. Bu sözler adamı her ne kadar kızdırsa da en azından adam yeni bir toplantıyı kabul etmişti. Bu kızı gerçekten sevmiştim, söylediklerinden dolayı minnettardım ona. Hiç olmazsa Bay Burke olanlar için bir açıklamaya sahip olmuştu şimdi. Yine de bu, malikaneden ayrılmalarını engelleyemezdi tabii. Zaten şu durumda yemeğe devam etmek abes kaçardı. Burke ailesi kapıya doğru yönelirken Bay Burke'ün yanına yaklaşarak "Yaşanan bu tatsızlık için gerçekten çok üzgün olduğumuzu bilmenizi isterim Bay Burke. Emin olun, sadece bir seferlik bir şeydi ve bir daha böyle bir olayın tekerrür etmeyeceğini size garanti edebilirim. Bu olayın şirketimiz hakkındaki düşüncelerinizi olumsuz yönde etkilemesine izin vermeyin lütfen," dedim yumuşacık ve nazik bir sesle. Ardından da güven verici bir şekilde gülümsedim. En azından bu kadarını yapabilirdim. Bay Burke'ün bu sözlerimden sonra biraz olsun yatışmış olduğunu umuyordum. Bu küçük çaplı skandaldan, şirketin yara almadan kurtulması istediğim tek şeydi.

Yemek tam tıkırında giderken Alex ile sohbetimizi koyulaştırmıştık. Her zamanki gibi güler yüzlü ve nazik halimle babamın gözüne girdiğimden emindim. Bu da benim için yeni kredi kartı demekti tabii. "Alekkkis! Alllis! BİTTİN SEN!" hızlıca kafamı sesin geldiği tarafa döndürdüm. Az kalsın bir kahkaha patlatıcaktım. Josselle kör kütük sarhoş bir şekilde masaya doğru ilerlemeye çalışıyordu. Bir anda kalkan bay Davin Joss'u kucağına aldı. Şokla kaşlarımı kaldırdım. Bir anda hepimiz ayaklanmıştık. Babamın yüzünde her zamanki alarm ifadesi yerleşmişti. Alex'e baktım, rengi atmıştı. Babamlar hararetle konuşurken aklıma iddaa gelmişti. Mantık olarak kaybetmiştim. Kahretsin. Ama Joss'un durumunu görünce hem gülmemek için hem şaşırdığım için bir şey yapamıyordum. Bu aptal kız ne yapmıştı böyle. Keyifle gülümsedim ister istemez. Gördüğün üzere kaybettin. Gitmeyi sakın deneme en azından konuyu konuşacağız." Clark kulağıma doğru fısıldadıktan sonra uzaklaştı. Dişlerimi sıktım ve babamlara doğru ilerledim. "Baba siz gidin ben Alex'e yardım edeceğim."dedim ve babama söz fırsatı bırakmadan Alex'in yanına gittim. Teni solgun görünüyordu. " Bebeğim iyi misin?"dedim endişeli bir şekilde. Ne olmuştu bu kıza?

"Bay Davin bu kızı tanıyor musunuz?" Bu soruyu soran herifi bir yerlerden hatırlıyordum. Hmm... Kokteyller? İş toplantıları? "Joselle." Bu ses Edgard'ın sesiydi. İşte, prensime kavuşmuştum! Yoksa kral mı demeliydim; yaşı itibarilye. "O Pierce'ın kızı Joselle Pierce mi? Ben de niye tanıdık geldi diyordum. Ama onun burada ne işi var?" Bay Burke! Beni tabi ki tanıyordu. Çoğu önemli etkinlikte babamla uzun uzun muhabbet edip purolarını tüttürürlerdi. Yanlış anlaşılmasın, spor değil iş muhabbetiydi onlarınki. "İzninizle. Çok özür dilerim." Birden bir eli belimde, bir eli bacaklarımda hissettim ve yerden havalandım. Vuhuu! Bu otun etkisi miydi yoksa? Yok, hayır. Edgard'ın yüzü benimkine çok yakındı. Öpmek için bir hamle yaptım ama geri çekildi. İnsanlarsan çekiniyor olmalıydı. Sallanıp sarsılarak hedefini anlamadığım bir yere doğru yürüyüşe çıktık Edgard'la. Alexis ve Diamontina Bay Burke'ın ayaklarının dibine kapanacakmış gibi görünerek bir takım açıklamalar yapıyordu. Edgard'ın kucağında tepinip kollarını ısırarak kurtuldum ve kendimi yerde buldum. Ups! Bir kaç adımda Bay Burke'ın dibindeydim, işaret parmağım göğsünde, sırıttım. "Sakin olun Bay Burke! Ben buraya Bayan Antoinette için gelmiştim. Bay Davin ile hiç ilgim yok. Zavallı, Bayan Antoinette'in kötü görünmemesi için uğraşıyordu sadece." Delicesine kahkahalar atarak Alexis'e baktım. Şu an onun bembeyaz boynunu bir neşterle kesmiyorsam tek sebebi Edgard'dı. Ne ara burada bittiğini anlayamadığım Cher'i farkedince neşeli bir ifadeyle kolumu, Cher'in omzuna attım. "Hem ben kızınızın gittiği okulda okuyorum, Constance Billard! Çok iyi arkadaşımdır. Babamı zaten tanıyorsunuz." Hıçkırıklar eşliğinde Alexis'e yaklaştım ve kulağına fısıldadım. "Bundan sonraki adımlarına dikkat et. Bu pes ettiğim anlamına gelmiyor." Edgard'ı öpmeyi delicesine istiyordum ama bunun kötü olacağını anlayacak kadar kendimdeydim. Off, şimdi bana fincanlarca kahve ve bir kutu ağrı kesici gerekiyordu. "Bir taksi çağırda buradan gideyim." dedim ortalığa, aslında Edgard'ı kastederek, ve merdivenlerin ilk basamağına çöktüm.

Herkes ayaklandığında işimin bittiğini düşünüyordum. Joselle beni öpmeye çalışınca başımı geri çektim. Bir de öpücüğü anlatmakla uğraşamazdım. "Joselle, benim hastam Charlie. Olanlarda Edgard'ın veya şirketin bir suçu yok gerçekten. Ona beni burada bulabileceğini söylemiştim, anlaşılan bulmuş. Ben kendi adıma bu gece olanlar için özür dilerim." Alexis'in beni kurtardığını duyunca şaşkınca ona baktım. Neden böyle bir şey yapmıştı ki? Clark halinden gayet memnun Cher'e bir şeyler söylemekle meşguldü. Ağabeyini kurtarmak için uğraşmaması beni kızdırmıştı. Her zaman yardıma ben mi koşacaktım? "Yaşanan bu tatsızlık için gerçekten çok üzgün olduğumuzu bilmenizi isterim Bay Burke. Emin olun, sadece bir seferlik bir şeydi ve bir daha böyle bir olayın tekerrür etmeyeceğini size garanti edebilirim. Bu olayın şirketimiz hakkındaki düşüncelerinizi olumsuz yönde etkilemesine izin vermeyin lütfen," Dia'nın profesyonel cümlelerini duyunca onu işe almanın hayatımda verdiğim doğru kararlardan biri olduğunu anladım. Cher ise ailesine onların gitmesini kendisinin kalacağını söylediğinde şansımın biraz daha yükseldiğini düşünmüştüm. Tabi Joselle, Charles kapıdan çıkmadan önce çırpınıp ve beni şok eden hareketle kolumu ısırıp kendisini bırakmamı sağladığında onu tutmak için elimi uzattım fakat Charles'ın göğsüne parmağını bastırdığını görünce kaşlarımı çattım. "Sakin olun Bay Burke! Ben buraya Bayan Antoinette için gelmiştim. Bay Davin ile hiç ilgim yok. Zavallı, Bayan Antoinette'in kötü görünmemesi için uğraşıyordu sadece." En azından tahmin ettiğim kadar sarhoş değildi. Rahatlamanın verdiği etkiyle dediği birkaç cümleyi kaçırmıştım. "Bir taksi çağırda buradan gideyim." Merdivenin ilk basamağına oturduğunda sonunda rahatlamış bir tavırla telefonumu çıkaracaktım ki Charles o düşünceli ağzını açtı. "Herhalde bu sarhoş kızı bu saatte taksiyle göndermezsin Edgard." Eğer ben bırakırsam da babasının soru yağmurundan kaçamazdım. Telefonu geri cebime soktum. "Haklısın Charles. Ama bence babası onu bu halde görmek istemez. Bu gece bizde kalsın. Yarın babasına ayık bir halde durumu anlatır." Charles başıyla onayladı ve el sıkıştık. Yakın zamanda anlaşmayı düzgünce imzalamak için sözleştik ve kapıdan çıktı. Limuzin onları bekliyordu. Malikanenin kapısı kapandığında büyük bir öfkeyle Joselle'ye döndüm. Diğer herkesi bir kenara bıraktım. "Bunu nasıl yaptın Joselle? Nasıl böyle düşüncesiz olabildin?" Beni anlamadığını düşünüyordum çünkü rengi solmuş gibiydi. Sakinleşmek için uzun uzun nefes aldım ve sıkıntıyla ona yanaşıp kaldırdım ayağa. Arkamı döndüm ve tüm bu rezilliği yaşamış kişilerin önünde kısa bir konuşma yaptım. "Bu gece yaşananlar için üzgünüm. İsterseniz bu gece evimde kalabilirsiniz. Ya da sizi evinize bıraktırabilirim. Bu konuyla Dia ilgilenecektir. Ben şimdi başka bir sorunu halletmek için yukarı çıkıyorum. İzninizle." Joselle'yi çektim ama gelemediğini görünce kucağıma aldım tekrar ve merdivenleri çıkıp onu misafir odalarından birindeki yatağa attım. Sesini çıkarmaması ve direk uyuması konusunda uyardım onu. Sonra da gidip kendime üç buzlu viski aldım. Sadece sarhoş olmak istiyordum. Bu kadar sıkıntıyla anca kanser olurdum ben. İç çekip bir yudum daha aldım. Bir yandan da gökyüzündeki yıldızlara bakıyordum. Sıkıntıyla kararmış gözlerim yanında durduğum perdeyi bile farketmiyordu.

Dia'nın Bay Burke ile konuşmasını hayretler içinde seyrettim. Bu kadar kusursuz bir iş kadını olmak ne kadar zordur acaba? Ben kısa yoldan doktor olmayı seçmiştim. Gerçi doktorluk da zor işti ya! Joselle'in garip davranışlarıysa beni deli etmeye yetiyordu. Duygularımı bu kadar belli etmemeliydim. "Bebeğim iyi misin?" Cher'in gözlerine baktım, sanırım berbat haldeydim. "İyi değilim Cher... Hiç iyi değilim." Cher'e gitme konusunu henüz açmamıştım; ama bu akşam uygun bir zamandı sanırım. Birkaç gündür aklımda olan o fikri ilk söyleyeceğim kişi o olacaktı... "Bundan sonraki adımlarına dikkat et. Bu pes ettiğim anlamına gelmiyor." Joselle'in koca sesi kulaklarımda çınlarken yüzümü buruşturdum ve ona baktım ters ters. "Yenilen güreşçi güreşe doymaz derler Joselle. Hadi bakalım." dedim sessizce ve Edgard'ın bir sonraki hamlesini syre koyuldum. "Bu gece yaşananlar için üzgünüm. İsterseniz bu gece evimde kalabilirsiniz. Ya da sizi evinize bıraktırabilirim. Bu konuyla Dia ilgilenecektir. Ben şimdi başka bir sorunu halletmek için yukarı çıkıyorum. İzninizle." Hah bir de burada kalabilirsiniz diyor utanmadan. Gözlerimi kırpıştırdım ve Cher'e döndüm. "Buradan gitsek diyorum. Coco Bar'da güzel sushi yaptıklarını duymuştum. Hala geç değil Cherie, akşam yemeğine ne dersin?" Cevabını beklemeden çantamı kaptım ve Dia'ya teşekkür edip evden dışarıya attım kendimi. Önümüzdeki birkaç yüzyıl boyunca bir daha bu evden içeri girmeyi düşünmüyordum.

Sonunda gitmişlerdi ve evdeki nüfus yavaşça azalmaya başlıyordu. Maalesef Joselle burada kalacaktı. Gerçekten kafayı bulmuş haldeyse sabah burada uyandığında nasıl olacaktır kim bilir. Birde birbirlerine hala üstünlük taslamaya çalışıyorlardı. Bu kadar olaydan sonra. Abim için beni bir daha böyle yerlere çağırmaması için iyi bir ders olmuştur umarım. Hiçbir yardımım dokunmuyordu sonuçta. İnadına çağırmaya başlamasa daha iyi olurdu. "Bu gece yaşananlar için üzgünüm. İsterseniz bu gece evimde kalabilirsiniz. Ya da sizi evinize bıraktırabilirim. Bu konuyla Dia ilgilenecektir. Ben şimdi başka bir sorunu halletmek için yukarı çıkıyorum. İzninizle." Eve daha fazla kişi çağırmaktan vazgeçse iyi olurdu bu adam. Benim ne düşüncelerim, planlarım önemli değilmiş gibi. Zaten bu ev sadece ona aitmiş gibi davranıp durmasından sıkılmıştım. Birde lafını edip yukarı çıkıyordu. Bu şekilde havalı olduğunu mu sanıyordu. "Buradan gitsek diyorum. Coco Bar'da güzel sushi yaptıklarını duymuştum. Hala geç değil Cherie, akşam yemeğine ne dersin?" Bu laftan sonra Cher'i uyarmam imkansız bir hal almıştı. İyi ki daha önceden söylemiş, kışkırtmış, uyarmış bir şey yapmıştım işte. Umarım gitmeye kalkmadan önce düşünürdü. Kız lafını bitirir bitirmez zaten çantasını aldığı gibi teşekkür ederek dışarı çıkmıştı. Cher'e fazla düşünme hakkı vermiyor gibiydi. Bayan Dixon'da burada olmasa Cher ile istediğim gibi konuşup vazgeçmesi için herşeyi söylerdim ama diyemiyordum. "İstiyorsan kalabilirsin. Eminim uygun bir oda vardır." Bunu kinayeli bir biçimde söylemiştim ama Bayan Dixon'ın fark edeceğini sanmıyordum.