bizim oralarda geçmişe geçmiş derler. muck.

Tutup da taaa Londra'dan NY'a geri dönmek beni biraz yormuştu. Birkaç gün daha telefonumu kapalı tuttuktan sonra tekrar açma kararı aldım. Benjamin, François ve adı kayıtlı olup da hiç tanımadığım onlarca kişi vardı. Ve tabi ki Edgard. Neden telefonları açmıyormuşum, delirmiş miyim? Bir de hakaret ediyor. Neyse, çabucak duşa girip üzerime rahat bir şeyler giydikten sonra hastaneye gittim çabucak. Şefe anlatmam gereken yüzlerce şey vardı, kadın elleri belinde beni karşıladığında teyzemin kuzeninin çok hasta olduğunu falan söyledim ve anlayışla karşıladı. Ah şu yavru kedi bakışlarım! "Alexis acile koş!" Bir anda acile doğru depar atmaya başladım, acilde hasta demek yeni vaka demekti ve bu benim için süper bir fırsattı! Ama oraya gittiğimde sadece bir kişi gördüm. Edgard. Hasta mıydı? Yok canım. O robottu en son baktığımda. "Hasta bu mu?" dedim hemşireye ters bir şekilde ve ona doğru ilerleyip uzaktan baktım. "Bunun bir şeyi yok. Muayene ücretini al ve postala." dedim Edgard'ın duyabileceği şekilde. Hemşire garip garip bana bakıyordu, hastalara böyle hitap etmediğimi biliyordu.

Alexis telefonlarıma cevap vermiyordu. Önceden ben ona ulaşmadan o beni bulurdu. Şimdi ise garip bir boşluk olmuştu onun yokluğunda. Bu sefer ben ona ulaşmaya çalıştığımda karşımda sürekli telesekreter buluyordum. Birkaç kişiye sordum ama kimse nerde olduğunu bilmiyordu. Sonunda iş yerine gitmeye karar verdim ve hastaneye geldim. Oldum olası sevmezdim bu tür yerleri. Doktorlarla sorunum yoktu ama hastaneler çok rahatsız edici olabiliyordu. "Hasta bu mu? Bunun bir şeyi yok. Muayene ücretini al ve postala." Bana ters ters baktığını görünce yanına gittim. Hemşireye gülümsedim. "Ben kendimi tedavi ettiririm. Merak etmeyin." Alexis'i kolundan tutup oradaki odalardan birine soktum. Şansıma boştu içerisi. "Alexis. Sana durumu orada da anlattım neden hala böyle davranıyorsun? Telefonlarıma cevap vermiyor, ortalıktan kayboluyorsun. Seni çok merak ettim." Onun için bu kadar endişeli olmama kendime bile şaşırmıştım. Ama yokluğunda garip bir şekilde kendimi yalnız hissetmiştim.

"Ben kendimi tedavi ettiririm. Merak etmeyin." Koluma okdunmasından gerçekten hoşlanmamıştım. Ben onun gecenin bir ayrısı kurtardığı ıslak kedi değildim, hastanede belli bir itibarım vardı. "Alexis. Sana durumu orada da anlattım neden hala böyle davranıyorsun? Telefonlarıma cevap vermiyor, ortalıktan kayboluyorsun. Seni çok merak ettim." Tek kaşımı kaldırıp ona baktım ve kapıya doğru ilerledim. "Belki de durumu açıkça anlattığın için seni aramıyordurum... Ayrıca bir daha beni kolumdan tutup çekiştirirsen alkolden iyice bulanmış o karaciğerini sökerim. Bil." Bu iki olmuştu, ilki o gece otelde; ikincisi de şimdi. Halbuki ilk tanıştığımızda ne kadar da kibardı. İnsanlar değişiyor işte. Boynumdaki steteskopu düzelttim ve odanın içindeki masaya doğru ilerleyip rastgele bir iğne seçtim. "Demek tedavi ettirirsin. Uzanın Bay Davin, check-up zamanınız gelmiş de geçiyor bile. Eh, yaşlanıyorsunuz artık." Küçücük kızlarla düşüp kalkarken kalbini hiç düşünmüyordu. Ya kalp krizi geçirirse? Tüh, çok yazık olurdu.

"Belki de durumu açıkça anlattığın için seni aramıyordurum... Ayrıca bir daha beni kolumdan tutup çekiştirirsen alkolden iyice bulanmış o karaciğerini sökerim. Bil." Bana çok kızmıştı. Onu nasıl ikna edeceğimi düşünürken eline aldığı iğneyle duraksadım. "Demek tedavi ettirirsin. Uzanın Bay Davin, check-up zamanınız gelmiş de geçiyor bile. Eh, yaşlanıyorsunuz artık." Elindeki iğnenin büyüklüğüne bakmamaya çalışarak gülümsedim. "Alexis. Gerçekten buna ihtiyacım yok." Ama her türlü iğneyi bana saplayacağını anladığımdan usulca gidip oturdum. Ceketimi çıkartıp kenara attım sonrada gömleğimin kolunu kıvırdım. Kolumu ona uzatmadan önce "Alexis. Beni affetmeyecek misin? Sen yokken garip bir şekilde kendimi yalnız hissediyorum." Bakışlarım yüzünden elindeki iğneye doğru kaydı. Ettiği yemini unutmamasını umarak yutkundum.

"Alexis. Gerçekten buna ihtiyacım yok." Korkuyordu ve bu hoşuma gidiyordu. Gömleğinin kolunu kıvırırken başka tarafa baktım, göz temasından kaçınıyordum. Hasta-doktor ilişkisinin sınırları olmalı tabi. "Alexis. Beni affetmeyecek misin? Sen yokken garip bir şekilde kendimi yalnız hissediyorum." Bir an duraksadım ve iğneyi suratına yaklaştırıp ucunu yanağına dokundurdum. "Seni affetmeyi düşünseydim -ki sen bu ihtimali o gece sen kimsin ki beni kıskanıyorsun diyerek yok ettin- seni geride bırakmazdım. Hem fark ettim ki tipim değilsin." Hafifçe gülümseyip iğneyi kolundan içeriye soktum ve tüpe kanın doluşunu seyrettim. Kanının yoğunluğu sinirimi bozmuştu, kırmızı değil de neredeyse siyahtı. Hastalıktan olabilir mi acaba? İğneyi çıkarıp koluna bant yapıştırdıktan sonra ayağa kalktım. "Eski köpek yaşlı toprağa dönüşüyor, kanının rengine baksana... Benimkini kessem kıpkırmızı akar, seninkiyse siyah. Son zamanlarda baş ağrısı hissettin mi?" Tedaviye karşı koyarsa ona morfin verme hakkım vardı, lütfen karşı koysun!

İğneyi yüzüme uzattığında başımı geriye doğru çektim ama yine de yanağıma değdirmişti. Gözüme saplamamasından iyiydi. "Seni affetmeyi düşünseydim -ki sen bu ihtimali o gece sen kimsin ki beni kıskanıyorsun diyerek yok ettin- seni geride bırakmazdım. Hem fark ettim ki tipim değilsin." Koluma giren iğneyle başımı yukarı doğru kaldırdım. Sonunda kanı alması bitti ve koluma yapıştırılan bantla serbest kaldım. "Eski köpek yaşlı toprağa dönüşüyor, kanının rengine baksana... Benimkini kessem kıpkırmızı akar, seninkiyse siyah. Son zamanlarda baş ağrısı hissettin mi?" Gömleğimin kolunu düzeltirken başımın ağrıyıp ağrımadığını düşündüm. Düğmeyi ilikleyip ceketi elime aldım. "Sen sorana kadar iyiydim. Ama sanırım başım çok ağrıyacak bu aralar." Şurada ölüp gitsem beni kurtarır mıydı? Hiç zannetmiyordum. Yemini yüzünden birşeyler yapmaya kalkardı tabi ama ölürsem morga gitmeden önce tekme atabilirdi. Sanırım bunu hak etmiştim. "Beni affetmen için ne yapabilirim?"

"Sen sorana kadar iyiydim. Ama sanırım başım çok ağrıyacak bu aralar." İyiymişmişmiş. Onun yaşındaki adamlar çoluğa çocuğa karışırken o iyi olduğu yönünde yalan söylüyor. Bak sen! "Beni affetmen için ne yapabilirim?" Bu soruyu beklemiyordum, elimdeki iğneyi masaya bıraktım ve ona doğru yaklaşıp elimi yüzüne götürdüm. Ardından göz kapaklarını aşağıya çekip kansızlık var mı diye baktım. "Sende kansızlık var bence. Hiç şaşırmadım!" Uzun bir kahkaha attıktan sonra sandalyelerden birisini çektim ve tam gözlerinin içine baktım. "Kendin olabilirsen seni affedebilirim. Çünkü benim tanıdım Edgard gecenin bir yarısı sırılsıklam olmuş o kızı alıp evine götürmüştü ve üşümemesi için battaniye vermişti. Ama karşımdaki herif. Kırkından sonra son çırpınışlarını yapan bir zamparadan başkası değil. Şakakların da açılmaya başlamış. Cidden başın ağrımıyor mu?" Fazla mı sert olmuştu? Hayır. Avrupa'da yaşadığım o günlerden sonra az bile ona. Kaç kere günleri unutmuştum ben bile bilmiyorum. Bir daha asla o kadar içmeyeceğim!

İğneyi masaya bırakıp yaklaşması üzerine rahatladım. Parmakları yüzümde gezindi. "Sende kansızlık var bence. Hiç şaşırmadım!" Kanım az önceki korkudan çekilmişti bence. Kahkahası bitince devam etti. "Kendin olabilirsen seni affedebilirim. Çünkü benim tanıdım Edgard gecenin bir yarısı sırılsıklam olmuş o kızı alıp evine götürmüştü ve üşümemesi için battaniye vermişti. Ama karşımdaki herif. Kırkından sonra son çırpınışlarını yapan bir zamparadan başkası değil. Şakakların da açılmaya başlamış. Cidden başın ağrımıyor mu?" Elim refleks olarak saçıma gitti. Kaşlarımı çattım. "Daha otuz iki yaşındayım. Kırktan sonra azmış zampara bana uygun olmadı. Hem evli de değilim. Ayrıca başım da ağrımıyor." Ayağa kalktım. Sayesinde başım ağrımıştı. Ceketi giydiğimde ona döndüm. "Ben zaten kendimim. Hayatımın büyük bir kısmında yalnız yaşadım, yalnız çalıştım yalnız oldum. Şirkette bile yalnızım. Kardeşimi zorluyorum ama onunda bana faydası yok. O kocaman evde yalnızım. Hayatıma birilerini sokma çabam bazen sınırları aşabilir. Joselle bana on sekiz olduğunu söylemişti. On yedi olsun ister on altı. O iş toplantılarından sonra bir güler yüz görmek istiyor olabilir miyim acaba? Seni gerçekten sevmiştim ama bana yalan söylemiştin. Joselle de aynı durumu yaşattı bana. Ama bu sefer seninle yaşadığım duruma düşmemek için ona bir şans daha verdim. Şimdi ise yaptığımdan pişman değilmişim gibi bana yüklenip durma." Şirkette çalışmayı seviyordum. Toplantıları da. Ama eve gelince günümün nasıl geçtiğini soracak biri olmayınca hayat çok yorucu olabiliyordu. Köpek almayı da düşünmüştüm. Fakat ihtiyacım olan küçük bir hayvan değildi. Belki de yaşlanma konusunda dedikleri doğruydu. Yalnız yaşamaktan sıkılmamın nedeni bu olabilir. Sorun her ne olursa olsun Joselle bana neşe verdiği sürece sonuçlarına katlanabilirdim. Alexis'in tepki vermesini bekledim.

"Daha otuz iki yaşındayım. Kırktan sonra azmış zampara bana uygun olmadı. Hem evli de değilim. Ayrıca başım da ağrımıyor." Metafor yapmıştım; ama belli ki anlamamıştı. Neyse, onun gibi bir avcının edebiyattan anlamasını beklemezdim zaten. "Ben zaten kendimim. Hayatımın büyük bir kısmında yalnız yaşadım, yalnız çalıştım yalnız oldum. Şirkette bile yalnızım. Kardeşimi zorluyorum ama onunda bana faydası yok. O kocaman evde yalnızım. Hayatıma birilerini sokma çabam bazen sınırları aşabilir. Joselle bana on sekiz olduğunu söylemişti. On yedi olsun ister on altı. O iş toplantılarından sonra bir güler yüz görmek istiyor olabilir miyim acaba? Seni gerçekten sevmiştim ama bana yalan söylemiştin. Joselle de aynı durumu yaşattı bana. Ama bu sefer seninle yaşadığım duruma düşmemek için ona bir şans daha verdim. Şimdi ise yaptığımdan pişman değilmişim gibi bana yüklenip durma." Sanırım ben de geçrkten onu çok sevmiştim. Sanırım değil kesinlikle. Bu yüzden ceketini giydikten sonra ona doğru yaklaştım ve derin derin baktım gözlerine. "Yanlış kişilere ikinci şans vermek yerine bana bir kez olsun güvenseydin bu kadar yıkılmazdım Edgard. Seninle ilgili hayallerim vardı, işten geldiğinde sana gülümseyen kişi olmak istiyordum; ama neyse." Hayır duygusallaşmanın zamanı değildi. Ellerimi önlüğümün cebine soktum ve bu esnada biraz düşündüm. Joselle'e ikinci bir şans verdiyse onu seviyor olmalıydı. Edgard Davin aşık mı olmuştu acaba? "Yoksa... Bir dakika. Sen aşık mı oldun o kıza?" Gözleirm fal taşı gibi açılmış, ondan bir cevap bekliyordum.

"Yanlış kişilere ikinci şans vermek yerine bana bir kez olsun güvenseydin bu kadar yıkılmazdım Edgard. Seninle ilgili hayallerim vardı, işten geldiğinde sana gülümseyen kişi olmak istiyordum; ama neyse." Böyle hissettiğini bilmiyordum. Onun sadece beni saplantı haline getirdiğini düşünmüştüm. "Yoksa... Bir dakika. Sen aşık mı oldun o kıza?" Kocaman açtığı gözlerini görünce güldüm. Elimi havada anlamsız bir hareketle salladım. "Yok öyle bir şey. Gidip bir çocuğa aşık olacak kadar aptal değilim." Ceketimi düzelttim. Elimi yanağına uzatıp hafifçe dokundum. "Sana ikinci bir şans vermediğim için üzgünüm. Eğer beni affedersen tekrar denemek isterim." Peki Joselle ne olacaktı? Eğer onu şimdi bırakırsam babasını peşime takmaktan hiç rahatsız olmazdı. Biraz süslemeyle kendimi demir parmaklıklar ardında bulabilirdim. Yine çözümsüz konular arasında sıkışıp kalmıştım.

"Yok öyle bir şey. Gidip bir çocuğa aşık olacak kadar aptal değilim." Hah demek aptal olduğunu kabul etmişti... Ben kendi kendime gülümserken yanağıma dokunmasıyla hafifçe irkildim. Az önceki kan alma ve onu bayıltma tehditleirm sonucu bana zarar vereceğini düşünmüştüm. "Sana ikinci bir şans vermediğim için üzgünüm. Eğer beni affedersen tekrar denemek isterim." Doğru mu söylüyordu yalan mı anlamak için birkaç dakika sadece ona baktım. Yalan söylüyorsa bu odadan bir organı eksik çıkacaktı. Nihayet bir cevap vermem gerektiğini anladığımda gülümsedim. "Herkes ikinci bir şansı hak eder... Sanırım deneyebiliriz; ama bunu araba gibi düşün. Yani on gün deniyorsun beğenmediğinde geri veriyorsun. Ama şirketle aran bozulmuyor. Şirketle hala dostane ilişkiler kurabiliyorsun." Bu kadar çok metaforu anlar mıydı acaba? Az önceki benzetmeyi anlamayan bir adam bunu da anlamazsa çok görmezdim. Aman, neyse. Joselle faktörü ne olacaktı? "O yemekten sonra Joselle faktörünü görmezden gelemem. İşten çıktığımda arabamın içinde havaya uçmaktan korkuyorum açıkçası."

"Herkes ikinci bir şansı hak eder... Sanırım deneyebiliriz; ama bunu araba gibi düşün. Yani on gün deniyorsun beğenmediğinde geri veriyorsun. Ama şirketle aran bozulmuyor. Şirketle hala dostane ilişkiler kurabiliyorsun." Her şeyi basitçe anlatsa olmayacaktı sanki. Yine gülümsemesi sakinleştiğini gösteriyordu. "O yemekten sonra Joselle faktörünü görmezden gelemem. İşten çıktığımda arabamın içinde havaya uçmaktan korkuyorum açıkçası." Kahkahayla güldüm. Joselle'nin bu kadar delirmeyeceğini düşünüyordum. "Teşekkür ederim." Uzunca sarıldım ona sonra da ikimizinde çalışması gerektiğini hatırlayıp oradan ayrıldım. Sonunda işler yoluna giriyor gibiydi. Arabama atlayıp hızlıca yola çıktım.



SON