gün, ders çalışma günüdür yeğen.

'x+5x=0 denkleminin kökü nedir?'
Sağ elime kafamı yaslamış bir biçimde bakıştığım sorunun ne kadar tiksinç bir şey olduğunu düşünüyordum. Göz göze geldiğim en tipsiz erkekten bile kötüydü. Ya benim kafam bu konuya basmıyordu, ya da gerçekten malın tekiydim. Kesinlikle ikinci şıkkı eliyordum! Sonuçta ben gibi mükemmel bir insan nasıl mal olabilirdi? Kalemimi tekrar elime aldım ve kitaba soruyla alakası olan(!) formülleri karalamaya başladım. -2+2=4 de bir formüldü öyle değil mi?- Tam soruya odaklanmışken yerimden sıçramama neden olan Mitch, benim kadar şaşkın gözüküyordu. "Ell! O matematik kitabıyla n'apıyorsun öyle?!" Yanıma yaklaşırken en sevimli yüz halimi takındım ve dalga geçer bir gülümsemeyi yüzümde yaygınlaştırdım. "Bakışıyoruz, bana aşık olmuş zavallı şey." Kalemi sıraya fırlatarak böğürürmüşçesine "Lanet olsuuuuun, hiçbir üniversiteye kabul edilmeyeceğiiiiim!" dedim.

Mitch, her zamanki dost tavrıyla elini omzuma koydu ve "Hey, saçmalama. Öyle bir şey olmayacak. Hem bu fiziğinle Victoria's Secret mankenlerine bile katılabilecek düzeydesin. Kim bilir kaç ajansın gözü senin üstündedir. Her türlü şanslısın yani," dedi ikna kabiliyetini göstererek. Aslında ajanslara başvurduğum doğruydu ve şuanda beş ajans benden onay bekliyordu. Bir Victoria Secret meleği değildim belki ama kesinlikle melek olduğum doğruydu! Umutsuz bir şekilde "Hem benim durumum da çok parlak sayılmaz. Belki de gerçekten derslere asılma vakti gelmiştir, ha?" diyen Mitch'e moron bir yüz ifadesiyle bakmaya başladım. Kafamı kafasına yaklaştırdım ve gözlerimin içine bakması için çenesinden tutup kafasını hafifçe yukarı kaldırdım. "Şaka yapıyorsun, değil mi?" dedim şaşkınlığımı koruyarak. Sonuçta New York'taydık. Buraya geldiğimden beri -Londra kızıyım, şeklim yeter,- tek yaptığımız şey eğlenmekti. Ders mi? O da ne!? Onun bana uyguladığı yöntemi kendine uygulamak istermişçesine, "Evet, ajanslar peşimde sayılır. Özellikle erkek patronu olanlar," dedim ve kıkırdadım. Daha sonra kolumu diğer omzuna atarak "İyi bir oyuncu olduğunu biliyorum, Mitch. Tiyatro eğitimin de vardı, sanırım. Hala ne olacağını mı düşünüyorsun?" dedim iğneleyici bir şekilde. Geri çekildim ve yüzümü buruşturarak, "Hem sana hiç yakıştıramadım. Beni o meleklerle kıyaslayorsun ha? Cık, cık, cık.. Çok ayıp Mitchie Finnegan," dedim. Ortamın yumuşaması ve ders konusunun kapanması gerekiyordu!

"Ah, ne kadar da aptalım! Affet beni Eloine, sen onlara taş çıkartırsın. Bir anda ağzımdan çıkıverdi işte," diyen Mitch, şimdi bile oyunculuğunu konuşturuyordu. Onun oyuncu olması benim açımdan da iyi olurdu. Sonuçta şimdiki modeller oyuncu yada şarkıcı oluyorlardı. Bu sesle şarkıcı olmak pek mümkün olmasa da oyunculuğu yapabileceğimi biliyordum. Aynı anda beş erkeği yürütmek kolay bir iş değildi sonuçta. "Biliyor musun Ell? Aslında oyunculuğa epey ilgi duyuyorum. Bunu ciddi ciddi düşünebilirim. Harikasın!" Saçlarımı iki yana savurdum ve harika olduğumu kendimce onayladım. Gözleri test kitabına kayan Mitch'e 'Hayır, olamaz!' şeklinde bir bakış attım ve onu tam azarlayacakken "Ell, şuradaki üçüncü sorunun cevabı C miymiş, bi' baksana," demesi üzerine kitabın cevap anahtarı kısmını yavaşça açtım. Cevabı görünce gözlerime inanamayıp hızla Mitch'e döndüm. Ama herkesin bildiği gibi, 'Ooo, bravo! C lan doğru cevap,' diyecek bir kız değildim. Sıraya atıığım kalemi aldım ve C'nin atına kısa bir çizgi çektim. Kitabı Mitch'in göremeyeceği şekilde kapatarak 'Ç) Eloine' yazdım. Çok bilmiş ifademi takındıktan sonra Mitch'e döndüm ve "Bu kitabın bana aşık olduğunu söylemiştim, tatlım! Kitap Ç şıkkı diyor," dedim kıkırdamama engel olarak. Kitabın kapağını kapattıktan sonra Mitch'in yanaklarından tutup sıktırmaya başladım. "Aferin, güzellik."