Seni seviyorum.

[Linkleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]

* Scarlett M. Laurent

* Michael Holooway

Scarlett. Hayatımı süsleyen tek isim. Söylesenize, hangi kız onun kadar güzel gülebilirki ? Yada onun kadar şirin olabilir ? Doğrusunu isterseniz, kimse! Tamam biraz abartıyor olabilirim. Fakat o benim hayatımın aşkı. Aşkı, aşkıda bu onu bilmiyor. Beni bir arkadaş gibi görüyor. E, kız haklı. Kaç zamandır duygularımı söyleyemedim. Ama bugün farklı olacak. Bugün Brooklyn'e gelecek ve herşeyi ona anlatacağım. Beni ortalama yedi dakika önce aramıştı ve on dakika sonra Brooklyn'de her zamanki buluştuğumuz yerde buluşacağımızı söyledi. Ne zaman bir yere gidecek olsak, burada buluşur ve giderdik. Çok güzel geçecekti. Cesaretimi toplamıştım. Sokakta yürüyordum. Tahminen bir kaç dakika sonra Scarlett'te gelirdi. Boş sokak bana sessizliğimi hatırlatıyordu. Uzun zamandır yaşadığım sessizliği. Söyleyemediğim gerçekleri. Sevgimi. Söyleyemedikçe içimde büyüyen sevgimi. Gözlerim ara ara sokaktaki duvarların üzerleri yazılmış yazılara takılyıordu. Acaba bendemi yazmalıydım bir tane ? Scarlett ve Michael diye ? Biliyorum çok fazla abarttım. Tabikide o tür erkeklerden değildim. Yani, ya benimsin ya kara toprağın falan. Sokağı döner dönmez mekana gelmiştim. Köşedeki ağacın altına girip beklemeye başlamıştım.

Ara ara dökülen yapraklar rüzgarın esintisiyle, uzunca bir süre süzülüyordu. O kadar sessiz bir ortam vardıki, eğer iyice kulak verirseniz yaprağın yere düşerken çıkardığı sesi dahi, hafifte olsa duyabiliyordunuz. Kendimi sessizliğe kaptırmış giderken, sessizliği bir ayak sesi bozdu. Kafamı kaldırdım ve gelen güzelliğe baktım. Evet, tabikide Scarlett. Beni görmemişti. Etrafa bakınıyordu. Seslendim "Hey, prenses", dedim. Evet ona prenses diyordum. Böyle hitap etmemide seviyordu. Scarlett bana ağır adımlarla yaklaşıyordu. Ağlıyor gibi bir hali vardı. Hayır ağlamıyordu. Fakat kesinlikle gelmeden önce ağlamıştı. Gözlerinin altı şişmişti ve gözleri kırmızılaşmıştı. Genelde ağlardı. Erkekler için ağlardı. Her zaman farklı erkekle birlikte olurdu. Ve benim o erkekleri öldüresim gelirdi. Benim yerimde başka bir erkek olsa çoktan vazgeçmişti. Ama ben Scarlett'i bu bataklıktan kurtarmaya çalışıyordum. Alışkın bir tavırla seslendim " Ne oldu ? Ağlamışsın. Fazlasıyla belli oluyor" Sözlerime cevap vermeden önce kenardaki banka oturmuştu.

Banka oturur oturmaz ağlamaya başlamıştı. O ağladığı zaman kalbim bambaşka atıyordu. Kötü oluyordum. Ama o ağladığı zaman dahi çok güzel görünüyordu. Yanına oturdum ve yüzünü süzmeye başladım. Her zaman bu durumdayken ben ona bakardım ve o bana derdini anlatırdı. Bende öylece dinlerdim. Bu sefer farklıydı. Hiç bir şey beni bunu söylemekten vazgeçiremeyezekti. Çenesinden tuttum ve yüzünü kendime çevirdim. "Yine bir erkek için ağlıyorsun değilmi ? Ne oldu anlat derdini, dinliyorum", dedim. Evet her zaman böyle derdim ve oda anlatırdı. Fakat böyle dememem gerekiyordu. Evet bir erkek için ağlıyordu. Ve benim kalbim buna dayanmıyordu. Suratına baktım. Ama bu sefer kaşlarımı çatarak bakıyordum. "Sen bundan daha güçlüsün Scarlett. Her gün başka erkek için ağlamaktan bıkmadın mı ? Terk etmekten? Terk edilmekten ?",dedim. Evet anlat demiştim ama bu sefer dinleyecek halim yoktu. Yorulmuştum. Aklıma başka erkekler ve Scarlett geliyordu. Gözlerimden bir kaç damla yaş aktı. Ama dudaklarımda anlamsız bir gülümseme vardı. Göz yaşım iyice artmıştı. İlk defa onun adına ağlıyordum. Scarlett'in konuşmasına izin vermeden önce tekrar konuştum. "Anlatmak istersen, dinlerim. Ama daha ne kadar dinlerim bilmiyorum. Daha ne kadar bu güzellik karşısında susarım bilmiyorum. Seni hiç bir erkeğin sevemeyeceği kadar çok seviyorum.",dedim. Ardından ellerimle gözlerimi sildim.

Bir cevap bekliyordum. Fakat söyleyeceği her bir cümle beni dakika dakika öldürecekti. Bana sarıldı ve omzuma kafasını gömüp ağlamaya başladı. Her zamankinden daha kısa ağlamıştı. Fakat bana her dakika bir ömür gibi geliyordu. Yutkundukça acıyordu boğazım. Ağladıkça ağlıyordu. Ses etmiyordum. Birden hayallere dalmıştım. Bana sarıldıktan sonra öpeceğini hayal ediyordum. Ve uzun bir ilişkimiz olacaktı. En azından hayal edebiliyordum. Ve her ne kadar hayal olsada çok güzeldi. Hayallaerimi gerçekleştirme olasılığı vardı. Zaten her erkeğe öyle yapardı. Bir erkek ona çekici bir cümle söylediği zaman, mutlaka onunla çıkardı, yatardı, eğlenirdi. Fakat ben bunların hiç birisini istemiyordum. Sadece, daha fazla bu hayatı yaşamasını istemiyordum. Bir sürtük gibi yaşamasından bıkmıştım. Evet, onun evebeyni değildim. Fakat onu evebeynlerinden çok düşündüğüm ortadaydı. Fakat düşünmenin pekte işe yarayacağını düşünmüyordum.

Scarlett ağlamasını bitirdikten sonra, geriye çekilmişti. Bir şey söyleyeceğini düşünüyordum. "Şey been. Yani", dedi. Çekip gitmemesini umuyordum. Sadece yüzüne bakıyordum. Elini gözlerinin altına götürdü ve hafifçe yaşları sildi. Ardından zarif bir şekilde burnunu çekti. Derin bir nefes aldı ve devam etti. "Ben sana bunu yapamam. Beni tanıyorsun. Bağlı kalamayabilirim. Seni üzebilirim. Hayatını mahfedebilirim. Yapamam., dedi. Mahfetmek ha. Demek bir şeyin farkına varmıştı. Fakat yanlış bir şekilde. Ayağa kalktı ve geriye dönüp hızlı adımlarla yürümeye başladı. Şimdide gidiyordu öylemi. Tabi ya. Her erkekten ayrıldığında kollarımda ağla. Ama duygularımı söylediğimde korkuyormuş ayaklarına yatarak uzaklaş. Her şey ne kadarda kolay öylemi. Ama bu kadar kolay bitmemeliydi. Bitiremezdim. Arkasından hızlı adımlarla bende yürümeye başladım. Ve yüksek bir sesle seslendim. "Tabi ya, git. Benim hayatımı mahfetmekten korkuyorsun demek. Eğer korkuyor olsaydın, şuanda gidiyor olmazdın. Beni sevmiyor olabilirsin. En azından sevgili olarak sevmiyor olabilirsin. Fakat ben bıktım. Her gün senin yanında olupta, duygularımı açıklayamamaktan bıktım. Eğer burada benim hayatımdan bahsediyorsak, zaten mahfoluyordu her geçen gün benim hayatım. Her geçer gün seni başka erkekle gördükçe mahfoluyordu.", dedim. Evet uzun bir konuşma yapmıştım. Söylediğim her kelimeyi tane tane seçiyordum. "Şimdi eğer gerçekten gitmek istiyorsam git.", dedim. Eğer onu tanıyorsam, bu sözlerin üzerine kesinlikle gitmezdi. Durdu ve bir an için arkasını döndü. Ona yaklaşmıştım. Ellerim tuttum. Gözlerimden bir damla yaş aktı. Ardından dudağımı dudağına yaklaştırıyordum. Gözlerini kapıyordu Scarlett. Yaklaştım, fakat bunu yapmaya henüz hazır değildim. Kıyamıyordum ona. Dudaklarımı yanağına çevirdim. Ve yanağına küçük bir öpücük kondurdum. Ardından bir şeyler söylemesini beklercesine gözlerine baka kaldım.

Onun hayatını dolduran tek şey erkeklerdi. Güzellik onu tüketiyordu. Hayattan zevk almıyormuydu ? Sonun bir kaç şey söyleye bilmişti Scarlett. . "Ben sürtüğün tekiyim Michael. Ben yaşadığım şeylerden vazgeçsem bile insanlar benim hakkımda böyle konuşmaktan vazgeçmeyecekler biliyorsun. Zaten ben bağlı kalmak benim için çok zor. Alışamayabilirim. Yani dostluğundan vazgeçmek istemiyorum ama sevgili olarak... Bilemiyorum.", demişti. Aslında söylediklerinin hepside doğruydu. Harfi harfine doğru. Herkes arkasından atıp tutabilirdi. Onun beni kullandığını söyleyebilirlerdi. Scarlett'in yüzüne vurabilir, onu rezil edebilirlerdi. Fakat insanların ne dediği Scarlett'in umrundamıydı. İnsanların ne düşündüğü falan. Ağır adımlarla, bitkin bir halde kalktığı banka tekrar oturmuştu. Üzülmüştüm onun adına. Fakat belli etmemem gerekiyordu. Bu kez ağlayamazdım. Artık birinin Scarlett'i bu hayattan çekmesi gerekiyordu. Oturduğu banka doğru yaklaştım ve seslendim "İnsanların ne düşündüğünü umursuyorsan neden her zaman farklı bir erkekle birlikte oluyorsun. Böyle bir hayatı seçiyorsun. Ama eğer insanların ne dediği umrundaysa bundan vazgeçmelisin. Ha, ayrıca. Benim söylediğim şey, sevgili olmakla alakalı değil. Tamam seni sevdiğimi söyledim. Ama bunu söylerken içimde seninle çıkmak falan yoktu. Sadece seni bu hayatından kurtarmak istiyorum.",dedim. Fakat bugün onunda ağlamasını istemiyordum. "Eğer başka bir erkeğe bağlanırsan. Ve bu hayattan vazgeçersen onada tamam derim. Yeterki vazgeç şu hayattan. Yeterki böyle yaşama.

Onu etkilediğimi düşünüyordum. Birazda olsa üzgün hali gitmişti. Mutlu olmuşa benziyordu. Çok net bir şekilde ifade ediyordu düşüncelerini şimdi "Söylediklerin beni çok mutlu etti. Yani beni düşünüyor olman,beni umursaman. Bana acıyorsunda biliyorum yalnış anlama bana acıdığın için sana kızmıyorum zaten acınacak haldeyim." ,dedi. Acıyormuydum ? Evet öylede denebilirdi. Fakat ben onu öyle çok seviyordumki. Sadece onu iyileştirmek için elimden geleni yapıyordum. Onun için ne iyi olacaksa onu istiyordum... Biraz duraksadıktan sonra devam etti. "İstersen bir daha görüşmeye biliriz?" ,demişti. Bir mermi gibi gelmişti sözleri. Vurulmuştum sanki. Ben eğer biraz daha devam edersek kafa dağıtmak için, bir yerlere götürmeyi düşünürken... Bana böyle söylemesi normalmiydi şimdi ? Umarım söylediklerinin farkındaydı. " Görüşmeye biliriz çünkü yaptıklarım senin hayatınıda etkliyor ve ben her şeyi düzeltebileceğimden emin değilim.",dedi. Peki. Ne istiyorsa ona verecektim. Ne yapmak istiyorsa yapacaktım. Bu sözlerden sonra bitirmişti herşeyi. Herşey bitmişti. Oysa ben onun için iyi olanı istiyordum. Benimle sevgili olması umrumda bile değildi. Kafamı sallayarak sözlerini onaylamıştım. Ardından kaşlarımı hafifçe çattım ve sözlerime başladım. "Evet. Doğru söylüyorsun. En iyisi bu. Bir daha görüşmemek en iyisi. Hatta karşıma bile çıkmaman en iyisi olucaktır. Sana yeni erkeklerinle mutluluklar", dedim. Erkekler kısmını vurgulayarak söylemiştim. Sözlerimi bitirir bitirmez arkamı döndüm ve hızla ilerledim. Şuan o kadar sinirliydimki hiç bir şey beni akşama kadar içmekten alı koyamazdı. Sinirle, bugün teklifimi kabul ederse diye aldığım gümüş kolyeyi çıkarttım. Kutusunu elimle kavrayıp sıkıyordum.Ardından köşeyi dönerken düşürmüştüm. Fakat arkamı dönüp almadım. Yürüdüm, sadece yürüdüm.

Ben onun iyi olmasını istiyordum. O ise bana bu seçenekleri sunuyordu. Görüşmeyelim diyordu. Yada ben öyle anlamıştım. Fakat sadece bu seçeneği sunmuştu bana. Bende öyle yapmıştım. Hızlı adımlarla yürüyordum. Ayakkabı sesleri gelmişti bir ara kulağıma ama dönüp bakmadım. Bir yanım dön diyor, diğer yanım, bırak, ne olursa olsun diyordu. Hangi yanımı dinleyeceğimi bilemiyordum. "Heey. Bu kolyeyi takman gereken birisi var. Buraya gel beni böylece bırakamassın!", dedi arkamdan. Gayet net duyulmasada anlaşılıyordu. Geri dönmem için yeterli olabilirdi aslında. Ama bu sefer farklıydı. Herşey gözümde farklı görünüyordu. Sadece yürüyordum. Aslında, normal bir zamanda bu şekilde emretseydi, ona döner ve sımsıkı sarılırdım. Fakat şu durumda sadece yürüyordum. Evet, sözleri sinirimi hafifletmişti. Fakat geçirmemişti kesinlikle. Arkamdan kuvvetli bir bağırmayla tekrar seslendi Scarlett "Michael! Gitme yalvarırım gitme. Ben sensiz ne yapabileceğimi bilmiyorum. Gitme.",dedi. Gerçekten yalvarıyormuydu bana. Şaşırmıştım açıkçası. İlk defa yalvarmıştı. Hemde bağırarak. Kalbimde bombalar patlamıştı. Bütün kızgınlığım yerini hüzne bırakmıştı. Gerçekten gitmemi istemiyormuydu ? Yoksa az önce o sözleri söyleyen kendisi değilmiydi ? Kafamda sorular dönüp duruyordu. Cevabını sabırsızlıkla beklediğim sorular.
Bir anda durdum ve yavaşça arkamı döndüm. Döndüğümdeyse Scarlett benim kolyeyi düşürdüğüm köşedeydi ve elinde ona aldığım kolye vardı. Yere düşmüştü ve hüzünle bana bakıyordu. Ardından kafasını kolyeye çevirmişti. O kolyeye bakarken hızlı adımlarla yanına kadar geldim. Geldiğimi fark etmesiyle bana doğru kaldırdı yüzünü. Bana bakıyordu. Bir şey söylemem gerekiyordu ve " Seni nasıl bıraka bilirimki. Prensesim. Henüz seni bırakacak kadar delirmedim ",dedim. Yerden kalkmaya çalışıcaktı. Fakat ben onun önüne otumuştum. Gözlerini hafifçe sildim, elindeki kolyeyi aldım ve arkasına yönelip taktım. Sonra tekrar önüne geldim ve "Seni asla bırakmayacağım",diyerek sarıldım.

"Özür dilerim,yaptığım her şey için." , diyordu. Özlemimden dolayı cevap bile vermemiştim. Yavaşça geriye çekildi ve yanağıma bir buse kondurdu. Bu öpücük her zamankinden farklı, sıcak kanlı bir öpücüktü. Kalbimin derinliklerine kadar işlemişti öpücüğü. Ardından "Bende hep yanında olacağım. Hiç bir şey eskisi gibi olmasın diye inan çabalayacağım.",dedi. İşte az önce duymak istediğim sözler bunlardı. Neden daha önce söylememiştiki. Bir anda bütün duygularım değişmişti. Kafamızı dağıtmak istiyordum. Scarlett'in ellerinden tuttum ve berabar ayağa kalktık. "Seni seviyorum. Seni hiç kimseyi sevmediğim kadar çok seviyorum. Ayrıca bir dahada özür dileme. Sana hiç yakışmıyo. Asıl ben özür dilerim senden. Sen ne dersen de bir daha gitmeye dahi kalkmayacağım.",dedim. Artık benimdi ve bırakmayacaktım onu. Ölene kadar benimdi. Elinden tuttum ve beraber ayağa kalktık. "Hadi artık biraz gülümsesene",dedim. Elinden tutuyordum. Onu çekerek hızla koştum. Oda koşmaya başladı. Ve yalnız geldiğim sokaktan prensesimle dönüyordum. Bir yandan koşuyor bir yandanda bağırıyordum. "Scarlett'i seviyoruuum",diye. Sessiz sokak aşkın doyurucu sesiyle dolmuştu.