Rövanş

Üniversiteye başladığım ilk yılların heyecanlı anılarını hatırlamak zihnime bir sıcaklığın yayılmasını sağlamıştı. Andrew'la üniversite yıllarında sıklıkla uğradığımız ve bir zamanların müdavim listesine adını yazdırdığımız karaoke barda Şişko Neil'ı, sarışın güzel Katya ve onun maceralarını, Profesör Alphonse'nun her durumda istisnasız Fransızvari şaşkınlığını kısık sesli kahkahalarla hatırlamak iyi gelmişti doğrusu. Fakülte yıllarındaki tüm anılarımda kendine haklı bir yer edinen Andy ile görüşmelerimiz üniversite sonrasında da devam etmiş; fakat onun evliliğiyle biraz sekteye uğramıştı. Bilirsiniz işte, evli ve çocuklu olan Andrew artık kendine, daha doğrusu eğlenmeye, artık pek zaman ayıramaz olmuştu. Hayatı bebek bezleri ve kusmuk kokan tişörtlerden ibaretti.

Bir devlet üniversitesinde sanat tarihi çalışmaları yapan Andy üzerinde çalıştığı rapor için güncel opera ve tiyatrolara gittiğinden bahsettiğinde, dayanamayıp sözünü kestim. "Andy, günümüz operalarından zevk aldığını söyleme bana. Eskiden izlediğimiz oyunların öyle... şey versiyonları konuluyor ki perdeye şimdilerde." Yüzümü buruşturup limonlu toniğimden bir yudum aldım ve hararetli konuşmama devam ettim. "Şimdilerde izlediğim opera sanatçıları bana Lucia Popp veya Maria Callas'nın tadını vermiyor. Daha kötüsü, yeni yetişenlerden de pek bir şey beklemiyorum doğrusu." Geçenlerde izlediğim kötü bir La Bohéme uyarlamasında boşa harcadığım üç saat sonucunda bu konuda içimi dökebilme fırsatı yakaladığıma memnun olmuştum. Birileri operayı öldürüyorsa bu konuda benim de söz hakkım olmalıydı. Sözlerimi bitirip arkama yaslandığımda barın gürültülü havasına ağır bir pop müzik hakim oldu. Adeta gençlerdeki zevksizliğini kanıtlıyordu...

Andy yeni nesilde birkaç güçlü sesin yetiştiğini; fakat bu başıbozukluğun sadece müzisyenleri değil toplumun her kesimindeki gençleri ele geçirdiğini gözlemlerine dayanarak anlattı. Birçoğu benim de karşılaştığım durumlar gidişatın pek de iyi olmadığını gösteriyordu. Kabul ediyorum, ben de üniversitede "sex, drugs, rock'n roll" anlayışındaydım; fakat aynı zamanda bir hedefim vardı. Gündüzleri olmak istediğim türkologun ruhunu beslerken geceleri sonu gelmeyen isteklerimi gerçekleştiriyordum. Şimdiyse hayat eğlence ve uyuşturucudan ibaret algılanıyordu. Ucu bana dokunmadığı sürece bu anlayışa bir itirazım yok; fakat eğer bu bozukluk iyi müzik dinlememe ya da iyi tiyatrolar seyretmeme engelse sesimi yükseltmeye de hakkım var demektir.

Biz konuşmamızı Andy'nin kızı Marley'e yönlendirmişken arka masadaki gençlerden yükselen seslere gözlerimi devirdim. Bağırarak bir şeyler anlatıyorlardı sanırım birbirlerine; ama sözleri seçemedim. O sırada Marley'nin üç yaşında olmasına rağmen nasıl da yirmiye kadar sayabildiğinin heyecan verici öyküsünü dinliyordum. Konu beni sıkmaya başladığında ve Andy bunu fark ettiğinde ona anlayışla gülümsedim. Sanırım şu gürültücü gençlerden pek de farkım yoktu. Düzensiz yaşam, yüksek miktarda alkol ve son raddede sorumsuzluk bunu gösteriyordu. Şikayetim var mıydı? Kesinlikle hayır. Daha çok Andy'nin sıkıcılaşmasına üzülüyordum. Sohbetimiz, ortamın alkışlar ve ıslıklarla dolmasıyla kesildi. Bir genç kız sahneye çıkmış alkışları kabul ediyordu. Şarkı söylemeye hazırlanıyor gibi bir hali vardı. "Bazıları yeni nesil operacıları desteklemiyormuş. Hadlerini bildirelim dedik!" Benim bu sözleri üzerime almaya pek niyetim yoktu gerçi; ama Andy'nin dürtmesiyle taşın bana geldiğini anladım ve lafımın yerine gitmesinin keyfiyle gülümsemeyerek sahnedeki kıza baktım. Funny girl müzikalinden bir parçanın girişini müjdeleyen notalar hoparlörlerden bulunduğumuz masaya ulaşınca keyifle arkama yaslandım, kollarımı göğsümde birleştirdim ve parçayı büyük bir dikkatle dinledim. Hayret, müzikalleri unutmayanlar da varmış! Şarkı güzeldi, söyleyenin de hakkını yiyemeyeceğim; fakat masamızın yanından geçerken "Yeni nesil kötüymüş! Hah!" sözlerinden, az önceki muhabbetimizi gereğinden fazla ciddiye aldığını anladım. Garsonu bir işaretle yanıma çağırıp, içinde el yazım olan peçeteyi genç hanıma yollamasını istedim. Peçeteyi aldığında garsonun gösterdiği masaya bakan müzikal sanatçısını, elimdeki tonik kadehiyle selamladım.

"Sözlerimi çok görmeyiniz, onları söylediğimde sizi dinlememiştim. Bundan böyle sıkı takipçiniz,Roy"

Andy saatine bakıp artık eve gitmesi gerektiğinde içten bir veda ile ayrıldık. O evine, eşine ve çocuklarına doğru yola çıktı, bense sınırsız içki imkanı sunan barmene doğru.. Bara ilerleyip bir martini istedim ve taburelerden birine oturup etrafa bakındım. İsminin sonradan Cher olduğunu öğrendiğim solist gülerek yanıma yaklaşıyordu. Gülümseyerek adeta yanımdaki boş tabureye davet ettim. "Hoş jestinizden dolayı teşekkür ederim. Çok incesiniz." Eh, aslında bir içki yollamayı düşünmüştüm; ama ilk bakışta yakışıksız olacağı için nostaljik bir notu uygun görmüştüm. Anlaşılan istediğim etkiyi yapmıştı. "Cher Burke. Tanıştığıma memnun oldum." Bana uzatılan bakımlı eli sıktım ve barmene hanımefendi için de bir martini getirmesini söyledim. "Roy Platts. Doğrusu tahmin etmezdim böylesi hoşlukta bir şarkı yorumu duyacağımı." Birden karşımdaki kıza sözlerimi ve içtenliğimi kabul ettirmek için iltifat etmek ihtiyacı hisseder olmuştum. Gerçi şarkıyı yorumlayışı konusundaki fikirlerim iltifattan ötesi, inandığım gerçeklerdi. Sanata ve inandıkları şeylere değer veren insanlara bir sempati besleyişimdendi bu. "Sizi görmedim sahnelerde daha önce." Vücut dilim diyalogumuza odaklı, bakışlarım martini kadehimde ve kulağım duyacaklarımdaydı. Ve söylediğim söz, soru işaretini kaybetmiş bir soru anlamı taşıyordu. Sebebini öğrenmek istemiştim.