Kestik!

Roselle&Alpha

Manhattan'da harika bir gün daha geçiriyordum. Hava çok güzeldi, ne serin, ne de çok sıcak. Yürümeye devam ederken gözlerimi yumdum ve derin bir iç çektim. Genelde arabamla gezintilere çıkardım ama bugün havanın güzelliğinin tadına varmak istemiştim. Çantamdan telefonumu çıkardım ve Joselle ile Ell'den gelmiş olan mesajları sırasıyla okudum. Jos harika bir telefon kabı aldığından bahsediyordu, resimli bir mesaj göndermişti. Ell de alışveriş sırasında rastladığı harika bir çift topuklu ayakkabının resmini çekip bana göndermişti. Ayakkabılar ve kap gerçekten de harikaydı. Yüzümde hafif bir gülümseme ile telefonun kilidini kapattım ve tekrar çantama koydum. Tam Central Park'ın olduğu yere varmıştım ki, "Kestik!" diye bağıran bir erkek sesi duydum. Kalbim bir anda son hızda atmaya başlamıştı. Birileri Central Park'ta film çekiyordu! Saçlarımı ellerimle düzelttikten sonra hızla parkın ortasına doğru yürümeye başladım. Bugün, benim keşfedildiğim gün olabilirdi. Alacağım oyunculuk ödülünden sonra yapacağım konuşmada bu ilk günden bahsedebilirdim. Küçücük, sıradan bir video kamera ile çekim yapmakta olan sarı saçlı, hoş görünümlü bir çocuğu gördüğümde sıkıntıyla iç çektim ve kamera karşısındaki ünlü oyuncular olmayan kişilere baktım. Bu gerçek bir film seti değildi, sadece amatör bir şeydi. Oysa ki ne kadar heyecanlanmıştım! Sarışın çocuk bir anda bana baktığında olduğum yerde öylece kalakalmıştım. Beni gördüğünde, sanki suyun kaldırma kuvvetini bulmuş olan o ismini unuttuğum adam gibi, "Evreka! Evreka!" diye bağıracağını sanmıştım. Ancak bunun yerine "Hey bayan," dedi. "Lütfen gelebilir misiniz?" Şaşkınlıkla arkama döndüm. Acaba bir başkasına diyordu da ben mi üstüme alınıyordum? Ancak arkamda kimse yoktu. Çocuk da bana bakmaya devam ediyordu. Tereddütlü adımlarla çocuğa doğru ilerledim.