Külüstür Sevdası

'67 model Chevrolet Impala, elimize ulaşmıştır Bayan Finnegan.'
Telefonuma gelen bu mesajı görür görmez sevinçten olduğum yerde zıplamaya başlamıştım. Neredeyse gittiğim bütün araba satıcılarına Impala'yı sormuş, eğer ellerine geçerse bana haber vermelerini ısrarla tekrarlayıp durmuştum. Sonunda da, çoktandır beklediğim haber gelmişti işte. Rüyalarımın arabası. Çoğu kişinin rüya arabası en yeni model, içinde her türlü teknolojik özelliği barındıran arabalar olurdu aslında. Fakat Impala'nın yanında diğer arabaların hiçbir önemi yoktu benim için.

Heyecan içinde üzerime dolaptan rastgele bir şeyler geçirdim. Üzerimdekilerin birbirleriyle uyumuna pek dikkat etmemiştim. Bu kadar aceleci davranışlar sergilerken nasıl edebilirdim ki? Çantama attığım birkaç önemli eşya ile birlikte evden fırladım ve bir taksi çevirerek saatin daha erken olmasını umursamadan Davin Malikanesi'nin adresini verdim taksiciye. Clark ile önceden anlaşmıştık, Impala'yı almak için elimize bir fırsat geçerse hiç beklemeden satın alacaktık arabayı. Sonra da onu ortak malımız sayacak ve arabanın keyfini çıkaracaktık. Ben sabırsızca malikaneye ulaşmayı beklerken, içime dolan heyecanı dizginlemeyi başaramamıştım hala. Bu kadar bekledikten sonra o arabaya kavuşacağımı düşündükçe kalbim yerinden çıkacak gibi oluyordu. Bana yüz yıllar kadar uzun gelen bir sürenin sonunda malikanenin önüne varmıştık. Taksiciye hemencecik parasını verdikten sonra malikanenin önüne koştum ve uzun bir şekilde çaldım zili. Daha birkaç saniye bile geçmemişti ama ben hızımı alamayıp tekrar tekrar basmaya devam ediyordum zile. Beni duyma ihtimalinin düşük olduğunu bile bile var gücümle "Hey Clark, çabuk uyan! Impala, ondan bir tane bulduk!" diye bağırdım. Bu delice hareketleri yaparken Clark'ın abisinin evde olmamasını umuyordum. Harika bir olay öncesi fırça yemek pek hoş olmazdı ne de olsa.

10! Saate baktığımda daha sabahın onuydu. Tamam bu saatten önce abim işe gitmek için kalkmış olabilirdi ama okul yokken hangi salak beni bu saatte uyandıracak kadar zile basmayı seviyordu ki? Bir kaç saniyeliğine zil sesi kesince birinin kapıyı açtığını düşünmüştüm. Herhalde kapı ziline basmaya devam ettiği için kapının açıldığını duyamadığımı düşünmüştüm ki kapı zili tekrar çalmaya başlamıştı. Bu saatte bu kadar önemli olan ne olabilirdi ki? Hiçbir şey! Camlar açık olduğu için aşağıdaki zil sesi daha iyi duyuluyordu aynı zamanda bir ses daha duyulmaya başlamıştı. "Hey Clark, çabuk uyan! Impala, ondan bir tane bulduk!" Lafları anlayamamıştım. 'Hey Clark çabyan... Imondan bir tane bulduk' Bunu söyleyen kadın sesi gerçekten tanıdıktı. Ne söylediğini anlamam bir on beş saniye daha sürdü. Eğer kapı ziline basmayı kesmese daha çabuk bulabilirdim ne olduğunu. Normal bir insan bu kadar süre içerisinde kapıya bakılmıyorsa gitmeyi tercih ederdi. Bunları düşününce sonunda kelimeler yerine oturmaya başlamıştı. Impala onu bulmuş muydu? Bu gerçekten önemsiz bir olaydı. Sabahın köründe uyandırılmaya asla değmezdi. O külüstürü o çok istedi diye alıyordum. Sonuçta en iyi arkadaşımı kıramazdım ama o araba basit bir hurdadan başka bir şey olamazdı. Yapılacak yenilikleri bile kaldırabileceğini sanmıyordum. Sesin sahibi artık belliydi Mitchie. Neden diğer kızlar gibi son model arabaları sevemezdi ki? Tam zil basılması kesilmişti ki aşağıya doğru bağırdım. "Tamam birazdan iniyorum." Bir sevinç çığlığı duyduğuma yemin edebilirdim. En azından gelmeden önce arayabilirdi. Eğer evde olmasaydık ne yapacaktı. Ya Impala olayını abim duysaydı. Öyle değersiz bir şeye para ödediğim için beni mahvederdi. Yerimden kalkıp pijamaları değiştirdim ve üzerime siyah bir t-shirtle, siyah bir kot geçirdim. Önemli bir yere gitmediğimiz için o kadar iyi giyinmeme gerek yoktu. Telefonumu yatağın yanından alıp aşağıya indim. Kapıyı açtığımda onun güler yüzlü halini gördüm. Birileri onu içeriye almadığı için kızgın değil gibiydi. Sonuçta hizmetçiler deli falan sanmış olmalıydı. "Sabahları bu kadar neşeli olmayı keser misin?" Garaja doğru gittik ve anahtarlardan birini alıp Mitchie'ye attım. "Sen kullanıyorsun. Hem daha uyanıksın. Hem alıştırma olur." dedim. Hayatımda neredeyse çok az yaptığım şeyi yapıp kendi isteğimle sürücü koltuğunun yanındaki koltuğa geçtim. "Bu külüstürü kim satıyor ve nereden bulabilmiş?" Bu önemli bir soruydu.

"Tamam birazdan iniyorum." Normalde bu kadar basit bir cümleye bu denli sevineceğim aklımın ucundan bile geçmezdi. Ama bu normal bir durum değildi, Impala vardı işin ucunda. Kendimi tutamayarak kısa bir sevinç çığlığı attım ve sabırsızca Clark'ın aşağı inmesini bekledim. O aşağı indiğinde suratımda engel olamadığım bir sırıtış hakimdi. "Sabahları bu kadar neşeli olmayı keser misin?" Bunu benden nasıl bekleyebilirdi? Özellikle de şu durumda. Şimdi neşeli olmayacaktım da ne zaman olacaktım? Garaja gittiğimizde Clark'ın bana attığı anahtarlardan birini havada kaparken küçük bir şaşkınlığa uğramıştım. Arabayı çoğunlukla kendisi kullanmayı seçerdi çünkü. "Sen kullanıyorsun. Hem daha uyanıksın. Hem alıştırma olur." dediğinde itiraz etmedim ve sürücü koltuğunda yerimi aldım. Ben anahtarı kontağa takarken "Bu külüstürü kim satıyor ve nereden bulabilmiş?" diye sordu Clark. Ona cevap vermeden önce arabayı çalıştırıp garajdan çıkardım ve ardından "Öncelikle ondan külüstür diye bahsetmekten vazgeç." dedim ciddi olmaya çalışarak ama içinde bulunduğum sevinç furyasından dolayı sesim hala neşeli çıkmaya devam ediyordu. "Manhattan'da tanınmış bir araba satıcısından Impala'nın ellerine geçtiğine dair bir mesaj aldım bu sabah. Normalde bu arabayı satan hiçbir yer bulamamıştım aslında. Ama benim sinir bozucu ısrarlarıma ve verdiğim dolgun bahşişlere kim dayanabilir ki? Nereden bulduklarını, ayrıntıları falan tam bilmiyorum henüz. Mesajı alır almaz size koştum işte." diye açıklama yaparken arabayı sürmeye devam ediyordum. Clark'a şöyle bir göz attığımda hala uykulu halinden tam arınamamış olduğunu fark ettim ve "Nasıl bu kadar sakin olabiliyorsun anlamıyorum." dedim. Ancak, o tanıdık tabelayı görür görmez aklımdan uçup gitmişti her şey. Clark'ın bir şeyler söylemesine fırsat vermeden "İşte geldik!" diye bağırdım ve arabayı kenara çekip park ettim. Bunu yaparken aklımı şu an oldukça yakınımda olduğunu bildiğim Impala'dan uzak tutmaya çalışmıştım çünkü dikkatsizlik yapıp altımdaki benim olmayan arabayı çizdirmek falan istemezdim. Bu düşünceyle biraz ürksem de sorunsuzca park ettiğim arabadan çıktım ve koşar adımlarla girdim içeri. Gözlerimle Impala'yı aradım ve onu görür görmez de yanıma gelen satış elemanlarına aldırmadan arabanın yanına koştum. İşte şimdi içimdeki heyecan doruğa ulaşmıştı. Arabayı öpmemek ya da başka normal olmayan bir hareket yapmamak için zor tutuyordum kendimi.

Arabayı sorunsuz bir biçimde garajdan çıkarmayı başarabilmişti. Bu iyiye işaretti. "Öncelikle ondan külüstür diye bahsetmekten vazgeç." Şu an arabaya tamamen acımış durumdaydım. Arabaya bir isim koyacak gibi görünüyordu. Birde sesini neşeli değilde kızgın çıkarsa söyledikleri beni gerçekten etkileyecekti ama şu an normaldim. "Manhattan'da tanınmış bir araba satıcısından Impala'nın ellerine geçtiğine dair bir mesaj aldım bu sabah. Normalde bu arabayı satan hiçbir yer bulamamıştım aslında. Ama benim sinir bozucu ısrarlarıma ve verdiğim dolgun bahşişlere kim dayanabilir ki? Nereden bulduklarını, ayrıntıları falan tam bilmiyorum henüz. Mesajı alır almaz size koştum işte." Umarım kazıklamaya çalışmıyorlardır. Mitchie öyle bir olayda onların canına okurdu. Bu ilk sevinmesi değildi sonuçta. "Nasıl bu kadar sakin olabiliyorsun anlamıyorum." Çünkü evde ve farklı şehirlerde bir kaç arabam daha vardı ve külüstürleri sevdiğim söylenemezdi. Bu zıt zevklere rağmen nasıl arkadaş olabildiğimizi anlamaya çalışıyordum hala. Tam düşündüklerimi söyleyecektim ki Mitchie yine sevinçli bir sesle "İşte geldik!" dedi. Arabayı park ederken daha önce verdiğim bir kaç arabanınkinden daha dikkatliydi. Sanki kendini Impalaya ona iyi bakacağına dair kanıtlamak istercesine dikkatli bir biçimde park etmişti. Bu arabaya olan merakını hiç anlamayacaktım anlamakta istemiyordum. Ama şöför o olacağı sürece benim için sorun yoktu. Arabadan koşarak çıkmıştı ve içeri girmişti. Bende tempolu ama sakin bir biçimde arkasından içeriye girdim. Impala gerçekten içeride güzel gözüküyordu ama benim sevdiğim arabalar kadar iyi değildi. Onlardan birini istese kendi arabamı rahatlıkla ona verebilirdim. Ama biz buna masraf yapıyorduk. O arabayı kontrol ederken bende arabanın dışındaki yerlere bakıyordum. Tamamen paslı ve iğrenç görünüyordu. Gerçekten bayağı bir bakım lazım olacaktı bu arabaya. Biz arabayı incelerken satış elemanları bir şey anlamamış halde bakınıyorlardı. Bu arabayı bu kadar sevmesini ve önemsemesini onlar bile anlamamış olmalıydı. "Alacağınıza emin misiniz?" Satış elemanlarından birinin sorusunu o sormasa ben soracaktım. Gerçekten alacak mıydık? "Evet alacağız." Adamlar bir kaç saniyeliğine bir şey konuşmaya başlayınca Mitchie'nin yanına eğilip "Emin misin? Hayalimdekinden bile kusurlu. Bayağı bir bakım lazım olacak," dedim. Ama yüzünden her şey belliydi.

Ben ışıltılı gözlerle arabayı incelemeye devam ederken yanımdaki elemanları fark etmem için konuşmalarını işitmem gerekmişti. "Alacağınıza emin misiniz?" Gözümü bir süreliğine Impala'dan ayırdım ve bu soruyu soran adama ters ters baktım. Fakat ben daha bir şey söylemeden Clark "Evet alacağız." diye yanıtladı adamı. Sonra da bana doğru eğilip "Emin misin? Hayalimdekinden bile kusurlu. Bayağı bir bakım lazım olacak," dedi. Ona kocaman açılmış olmuş gözlerimle baktım ve "Tabii ki eminim. Ne kadar kusurlu olursa olsun sonuçta Impala o. Hem şu son model arabalara her zaman sahip olabiliriz. Ama bu araba özel." dedim üstüne bastıra bastıra. Sonra da arabayı incelemeye devam ettim. Dışını gördüğüm fotoğraflardan neredeyse ezbere biliyordum zaten. Belki fotoğraflarda gördüklerim daha bakımlı ve parlaktı ama olsun, bunu da o hale getirebilirdik. En azından öyle umuyordum. Arabanın kapısını açıp içine de bir göz attım. Ardından bununla yetinemeyip sürücü koltuğuna oturdum ve direksiyonu ellerimin arasına aldım. Yaşadığım mutluluk ölçülebilir derecede değildi. Kendimi Impala'nın büyüsünden kurtarmayı başarınca indim arabadan. Satış elemanlarıyla ayrıntıları konuşup gerekli işlemleri yaptıktan sonra sıra parayı ödemeyi gelmişti. Onu da halledince elemanlar plaka işlemleri vs. tamamlanınca bize haber vereceklerini söylediler. İçim hala kıpır kıpır, az önce hayallerimdeki arabayı satın aldığımıza hala inanamazken tekrar dışarı çıktık. Biraz önce park ettiğim arabaya doğru ilerlerken yapmam gereken bir şey olduğunu fark ettim. Clark'ı arabaya binmeden önce durdurdum ve "Teşekkür ederim." dedim içten bir şekilde. Onun bu arabaya benim verdiğim kadar değer vermediğini biliyordum. Ama yine de almayı kabul etmişti, bunun için minnettardım ona. Pek sık yapmadığım bir şeyi yaptım ve elimden geldiğince ciddi olmaya çalışarak "Sen gerçekten iyi bir dostsun." dedim gülümseyerek. Sonra cebimden anahtarları çıkardım ve "Sanırım artık uyanmışsındır. Sen sürmek isteyebilirsin." diyerek anahtarları ona uzattım.