Good Girl Gone Bad

"Ben, sanırım arkadaşım için özür diliyorum. Ama şu tabureye oturmama yardım edebilirseniz..." Güzel bayanın sözlerini duyduğumda anlayışla gülümsedim ve daha az önce kollarından kurtulmuş olduğum diğer güzel bayana baktım. Bizsiz gayet iyi idare ediyor gibiydi, deli gibi dans ediyor ve içki içmeyi de ihmal etmiyordu. Bana tutunmakta olan ve zor ayakta duran kıza döndüm ve kaşlarımı çatarak "Şey, önemli değil," dedim. "Buradan çıkmaya ne dersin? Muhabbet etmek için epey gürültülü bir yer!" Kızın tüm sarhoşluğuyla teklifimi kabul etmesi üzerine partinin çıkışına doğru ilerledik. Nedenini bilmiyordum ama bir anda kendimi bu kız ile muhabbet etmek isterken bulmuştum. Ayrıca yer aldığım bir tiyatroda bana verilen başrolde sarhoş bir adamı oynuyordum ve sarhoş olmakla uzaktan yakından alakam olmadığından, sarhoş taklidini nasıl yapacağımı da bilmiyordum. Bu yüzden buraya gelmiştim, sarhoş insanlara bakıyor ve nasıl davrandıklarını inceliyordum, prova günü gözlemlediğim her şeyi sahnede sunacaktım ve yanımdaki körkütük sarhoş kızla biraz muhabbet etmek gözüme epey mantıklı gibi gözükmüştü. Dışarı çıktığımızda havanın serin olduğunu fark ederek kıza döndüm, ancak içkinin etkisiyle vücut ısısı epey yüksek olmalıydı, ona boşu boşuna kibarlık yapmak gibi bir niyetim yoktu. Tıpkı bir kız gibi düşünerek, ona ceketimi verdiğimde ona aşık olduğumu falan düşünebilirdi. Derin bir nefes aldım ve iki eliyle başını tutmakta olan kıza baktım. Buradan bakınca epey garip gözüküyordu. "Epey sarhoş olmuşsun," dedim ve bu giriş cümlesinin pek de hoş olmadığının farkına vardım. Ancak bunu umursamamaya çalıştım, bir tiyatrocu olduğumdan ağzımdan ne çıksa kulağa harika geliyordu. Sesimin çok hoş bir tınısı vardı ve evet, hiç de mütevazi biri değilimdir. "Ben James," dedim ve kıza elimi uzattım. Gözlerini iyice kısmış bana bakıyordu. Gözleri kısarak manasız manasız karşındakine bakmak, durduk yerde birilerini öpmek. Bunları bir yere not etmeliyim. "James Messer." Yüzüme bir gülümseme yerleştirdim ve kızın benimle konuşmasını bekledim. Artık sarhoş birinin nasıl konuştuğunu tam olarak anlamam gerekiyordu, sadece susarak gösteri yapamazdım.

Karşımda durmakta olan kız sonunda elimi tuttu, ancak beklemediğim bir şey yaparak beni şaşırttı. Beni kendine çektiğinde ve sıkı sıkı sarıldığında kaşlarımı çatmadan edememiştim. Demek ki sarhoş rolü yaparken aynı zamanda bir konuşmanın ortasında insanlara sarılmam da gerekiyordu. Ben bunu düşünürken kız gülümsedi, gülümserken gerçekten çok tatlı görünüyordu. Ardından kaldırıma oturdu. Birkaç saniye sonra ben de dayanamadım ve kızın yanına oturdum. Bu kızdan daha fazla sarhoşluk öğrenmem gerekiyordu. "Özür dilerim. Üşüdüm ve aklıma başka bir fikir gelmedi," dedi kız ve ayağındaki-muhtemelen dünyanın parasını vermiş olduğu-ayakkabıları yola fırlattı. Kaşlarımı şaşkınlıkla kaldırdım ve yerde tepetaslak bir şekilde durmakta olan ayakkabılara baktım. "Argh! Burada olmak istemiyorum ben!" diye bağırdı kız, ardından kollarını bana sardıktan sonra başını da boynuma gizledi. İşler cidden garipleşiyordu, ancak bunun pek de umurumda olduğu söylenemezdi. Oldukça güzel bir kızla, bir kaldırımda oturuyordum. Üstelik kız bana durmadan sarılıyordu. O anda her erkeğin isteyeceği bir durumdaydım. Hödükleşme, Messer. Derin bir nefes aldım ve ben de kollarımı kızın etrafına doladım. Bana bu kadar sarılıp durduğuna göre üşüyor olmalıydı. "Ben böyle biri değilim. Onlar gibi parti kızı, ünlü ya da sürtük değilim. Sadece Wissey'im ben. Wissey Cherub. Şık ve zarif biriyim. Ama şimdilerle bunun pek önemi yok. Ben de kitaplarla avunuyorum... Eve gidip kitaplarıma sarılmak istiyorum. Böyle sıkı sıkı," dedi. Adının Wissey olduğunu öğrenebilmiştim sonunda. Ne hoş bir isimdi, daha önce hiç duymadığımdan emindim. Kızın da ismi gibi, ender ve diğerlerinden farklı olduğundan yavaş yavaş emin olmaya başlamıştım. Başını kaldırdı ve bana baktı. "Anlatabiliyor muyum?" diye sorduktan sonra başını tekrar boynuma gömdü. Derin bir nefes aldım ve hafifçe güldükten sonra "Şey," dedim. "Şey, kitapları severim. Özellikle Shakespeare favorilerimdendir." Yutkundum ve başımı eğip kızın yüzünü görmeye çalıştım, ancak başaramamıştım. Konuşmaya devam ettim. "Yale'de Tiyatro okuyorum. Buraya da aldığım sarhoş adam rolü için tüyolar almak için geldim. Her neyse, Shakespeare'in yazmış olduğu birçok oyunda başrol oynadım. İlk senem olmasına rağmen iyi rol alıyorum." Bir anda tanımadığı bu kıza kendim hakkında bir şeyler anlatmak ne kadar doğru bilmiyordum, ancak umurumda olduğu da söylenemezdi. "Romeo ve Juliet favori oyunlarımdandır. Gerçi, Julie'i oynamış olan arkadaşım senin kadar güzel değildi ama, olsun." Derin bir nefes aldım ve gözlerimi yumdum. Hava serindi, ancak nedense bu serinlik bana huzur veriyordu.

Yabancının hafifçe gülüşüyle kendi kendime mırıldandım. Konuşurken nefesi boynumu ısıtıyordu. Sarılarak ısınmak gerçekten etkili bir yöntem, diye not ettim aklımın bir ucuna. "Şey," dedi hafifçe giriş yaparak. "Şey, kitapları severim. Özellikle Shakespeare favorilerimdendir." Kelimelerinin üzerine hafifçe gülümsedim. Bugün dünya beni daha fazla sevemezdi herhalde. James'in hareketlenmesine karşılık kendimi ona daha çok bastırıp derin bir nefes aldım. Hoş kokuyordu. "Yale'de Tiyatro okuyorum. Buraya da aldığım sarhoş adam rolü için tüyolar almak için geldim. Her neyse, Shakespeare'in yazmış olduğu birçok oyunda başrol oynadım. İlk senem olmasına rağmen iyi rol alıyorum." Her geçen saniye etkilenmek için daha fazla neden birikiyordu. Zihnimde canlanan Hamlet'le beraber yüzüme bir gülümseme yayıldı. Cidden daha ne-kadar-olduğunu-bilmediğim süre önce tanıştığım bu yabancıda beni ona düşürmek için gereken her şey vardı. "Romeo ve Juliet favori oyunlarımdandır. Gerçi, Juliet'i oynamış olan arkadaşım senin kadar güzel değildi ama, olsun." Hafifçe kıkırdadım. Romeo ve Juliet'in neredeyse hepsini ezberlemiş biriydim ben. Şu anda beni James Messer'ın dudaklarına atılmaktan alıkoyan tek şey aklımın bir ucunda kalmış ayıklığım ve Cherub'lığımdı. Kollarımı etrafında gevşettim ve ona bakabilecek kadar geri çekildim. "Ah Romeo, Romeo... Neden Romeo'sun sen? İnkar et babanı, adını yadsı! Yapamazsan; yemin et sevdiğine. Bende vazgeçeyim capulet olmaktan. Hem adın ne değeri var ki?" dedim ve aynada her zaman yaptığım gibi sesime melodramatik bir tonlama kattım. Garipti, normal gençler ayna karşısında Katy Perry şarkıları söylerken ben Shakespeare'den alıntılar yapardım. "Şu gülün adı değişse bile, kokmaz mı yine aynı güzellikte? Romeo'nun da adı Romeo olmasaydı kusursuzluğundan hiçbir şey kaybolmazdı. Romeo; n'olur bırak at bu adı! Senin parçan olmayan bu ada karşılık al bütün varımı..." diye bitirdim sözlerimi. Gözlerine dikilmiş gözlerimi kaçırdım ve yanaklarıma doğru çekilen kanın üzerine gülümsedim. Artık sarhoş değilmişim gibi geliyordu.

James'in ilgiyle açılan gözlerine karşılık hafifçe güldüm. İster istemez ayılıyor gibiydim ki bu benim için iyi bir şeydi. Her zaman huyu huyunuza bir insanı bulamazdınız ve ben uzun zamandır olan ilk sarhoşluğumla bu durumu kendi elimle parçalayacak değildim. Arkamdan tiz bir kıkırdama duyduğumda artık çok geçti. James'in bana bir şeyler söylemek için aralanan şekilli dudakları aniden kapandı ve ikimizde kıkırdamanın geldiği yere döndük. Roselle sarsak adımlarla bize doğru ilerliyordu. "Selam çocuklaaaar!" diye bağırdı tiz, kulak tırmalayan bir sesle. İster istemez yüzümü ekşittip ve bir kahkahaya daha maruz kaldık. "Eh, ben de oturayım bari," dedi susabildikten sonra. Gelişiyle biraz da olsa uzaklaştığım James'le aramıza oturdu. Birkaç saniye sonra kolu acı veriyi bir biçimde boynuma dolanmıştı. Kolunu zorla çekip ona pis bir bakış attım. İçerinin bütün kokusu üzerine sinmişti ve birayla çalkalanan mideme hiç de yardımcı olmuyordu. Hem, önemli bir anın içindeydik, o gelmeden önce tabii. "Ay hava ne güzel, öyle değil mi?" dedi bir nefes alıp bana ve James'e baktıktan sonra. Gözlerimi kısıp beş numaralı bakışlarımı göndermeye devam ettim. Yine de kılını kıpırdatacak gibi görünmüyordu. Şu anda istediğim son şey James'in Rose'un savsaklıklarından bıkıp olay yerinden uzaklaşmasıydı. Hem, o kadar da iyi anlaşmışken... Üstelik beni eve bırakacak kimse de yoktu. Rose da her zaman kendi kendini eve bırakmanın bir yolunu bulurdu zaten. Kim onun için endişelenirdi ki?
Derin, sıkıntılı bir nefes alıp surat astım. Yaklaşık 1-2 dakika sonra Messer'ın canı sıkılacak ve daha kavrayamadığım ellerimin arasından kayıp gidecekti. Bunu istemiyordum. Bir şeyler yapmak zorundaydım. "Roselle, içeride yarışma yapıyorlarmış," dedim ciddiyetle. "Gecenin güzelini mi seçeceklermiş neymiş. Sana bunu söylemek istemezdim ama şu senin azılılarından olan kız da içeride," Derin, dramatik bir nefes aldım. "Artık çok geç..." Pekala, şimdiye kadar uydurduğum en mükemmel şey olmayabilirdi belki ama işe yaramasını umuyordum. Yaramak zorundaydı.

Roselle denen kızın bir anda yanımıza gelmesi sinirimi bozmuştu. Ama ne yazık ki bunu dışa vuramayacak kadar kibardım, annem beni kadınlara saygı duymam gerektiğini anlatarak büyütmüştü. Ayrıca bir tiyatrocu olarak, hislerimi gizlemekte epey başarılı olduğumdan emindim. Roselle, Wissey ile geçirdiğimiz hoş dakikaları bozmuş olması yetmiyormuş gibi, bir de ortamıza oturmuş ve her şeyi daha da berbat hale getirmişti. Roselle'in öteki yanında oturmakta olan Wissey'nin oldukça huzursuz olduğunu görebiliyordum. Doğrusunu söylemek gerekirse, ben de en az onun kadar huzursuzdum. Bu yüzden Wissey, "Roselle, içeride yarışma yapıyorlarmış," dediğinde hafifçe gülümsemeden edememiştim. "Gecenin güzelini mi seçeceklermiş neymiş. Sana bunu söylemek istemezdim ama şu senin azılılarından olan kız da içeride. Artık çok geç..." Buu duydukları üzerine Roselle'in ağzı şaşkınlıkla aralandı. "Ne? Neden bunun farkına varmadım ki ben?!" Hızla ayağa kalktı ve inanılmaz bir hızla parti yerine koşturmaya başladı. Onun bu haline gülerek baktım ve sonunda yüzü tekrar gülmeye ve yavaş yavaş sarhoşluğun etkisinden kurtulmaya başlamış olan Wissey'e baktım. Çok geçmeden göz göze geldik ve ona biraz daha yaklaştım. İçerideki her türlü bira, uyuşturucu ve sigara kokusu üstüne sinmiş olsa bile, saçlarındaki o güzel şampuan kokusunu alabiliyordum. "Ee," dedim bir fısıltı gibi çıkmış olan sesimle. Wissey beni gerçekten büyülüyordu. "Yine baş başa olduğumuza göre, biraz yürüdükten sonra seni evine bırakmama ne dersin?"

Roselle "Ne? Neden bunun farkına varmadım ki ben?!" dedikten sonra yüzüme yayılan huzurlu bir gülümsemeyle arkasından onu izledim. Topuklu ayakklabıları ve sarhoş kafasıyla nasıl o kadar hızlı ve düzgün koşabildiğini anlayamazken yüzünde bir gülümsemeyle bana bakan James'e döndüm. "Ee," dedi neredeyse bir fısıltıyla. Puslu sesi tüylerimin ürpermesine neden olmuştu. Hafifçe yanaklarım kızarırken gözlerimin şekilli dudaklarına takılmasını engelleyemedim. O konuşurken hipnotize olmuş gibi dudaklarını izliyordum. "Yine baş başa olduğumuza göre, biraz yürüdükten sonra seni evine bırakmama ne dersin?" Neyse ki birkaç saniye sonra dediklerini anlayabilmiştim. Hala biraz puslu olan düşüncelerim kafamı karıştırıyordu. Bedenimden bir ürperti daha geçince ayaklarıma baktım. Uh... Topuklu ayakkabılarımı nerede bıraktığımı hatırlayamıyordum ama çıplak ayak buralarda gezemeyeceğim kesindi. "Şey," diye mırıldandım ayak parmaklarımı oynatırken. "Hatırlayamadığım bir yerlerde ayakkabılarımı çıkarmışım sanırım," Omuzlarımı kaldırıp indirdim ve ona baktım. "Üzgünüm." Kendime lanet okuyup bacaklarımı kendime çekerek kollarımı etrafına doladım. Bir yandan da James'i izliyordum. Bir insan daha ne kadar mükemmel olabilirdi ki? İçinde kaybolunabilecek gözler, öpülesi dudaklar, parmaklarımı aralarından gezdirmek için pek çok şeyi verebileceğim saçlar ve buğulu bir ses tonu. Ah, ses tonu... Kendi adımın o dudakların arasından dökülebilmesi için neler vermezdim.
Pekala, sanırım beynimin sarhoş yanı tekrar direksiyon başına oturdu. Buna bir son vermeliyim!

"Şey," dedi Wissey yüzünde sıkıntılı bir ifadeyle. "Hatırlayamadığım bir yerlerde ayakkabılarımı çıkarmışım sanırım," dedi ve omuzlarını silkti. Ben moralim bozulmuş bir şekilde iç çekerken, Wissey de "Üzgünüm." diye ekledi. Bacaklarını karnına çekti ve kollarını bana doladı. Bunu yapmayı kesse iyi olacaktı çünkü daha fazla kendime hakim olabileceğimi zannetmiyordum. Hayatımda gördüğüm en güzel kızın ikide bir kollarını bana dolaması karşısında tepkisiz kalmaya çalışmak ya da anı bozacak bir hareket yapmamaya çalışmak gerçekten çok zordu. Belki de hayatta ilk kez bir konuda zorlanıyordum. Sonra, aklıma o gece için son derece dahiyane bir fikir geldi. Yüzümde sıcak bir gülümsemeyle zaten o sırada bana bakmakta olan Wissey'e baktım. "Şey, ayakkabılarını almana gerek yok," dedim ve yüzündeki huzurlu ifadenin yerini şaşkınlığa bırakışını izledim. "Sizi evinize kadar taşımaya gönüllü oluyorum, bayan!" Bir kolumla belini, bir kolumla da bacaklarını kavradıktan sonra, hızla ayağa kalktım ve yavaş adımlarla serin havada yürürken bir yandan da Wissey'e bakıyordum.

Dudaklarımı hafifçe büzüp yüzümü tekrar boynuna saklamıştım ki geri çekilip bana baktı. Yüzünde muzip bir ifade vardı. Beklentiyle kaşlarımı kaldırdım. "Şey, ayakkabılarını almana gerek yok," dedi ben ensesindeki saçlarla oynarken. Cidden, benim saçlarım bile bu kadar yumuşak değildi ama! Yüzümde istemsiz bir şaşkınlık ifadesi belirmişti. James'in "Sizi evinize kadar taşımaya gönüllü oluyorum, bayan!" demesiyle birlikte kendimi kollarının arasında bulmuştum. Heyecanla küçük bir çığlık attım ve yüzümde kocaman bir gülümseme belirdi. İkimiz de bir süre James yürürken birbirimize bakmaya devam ettik. Şu anda yaptığım saçmalıktı. Tanımadığım bir adamın beni kollarının arasında taşıması... Ama yine de kendimi mükemmel hissettiriyordu. "Kendimi prenses gibi hissediyorum!" dedim heyecanla. Hafifçe kollarından kaydığım için hafifçe hoplatıp bacakladımı daha sıkı kavradı. Yüzüme doğru çekilen kanı hissedebiliyordum. "Sigara kokan ve şu anda büyük ihtimalle frikik veren bir prenses..." dedim utançla mırıldanarak. Gözlerimi gözlerinden kaçırıp etrafa baktım. "Üçüncü cadde." dedim çenemle karşı yolu işaret ederek. Etrafa baktığımda insanların bize karşı bakışlarını daha yeni fark ediyordum. Gerçi şu anda daha az umrumda olamazdı herhalde. "Ama kendimi gerçekten prenses gibi hissediyorum," dedim yanağına bir öpücük kondurmadan önce. "Teşekkür ederim, prens."

"Ama kendimi gerçekten prenses gibi hissediyorum," dedi Wissey ve yanağıma bir öpücük kondurdu. Yüzüme salak bir sırıtış yayıldığında bakışlarımı başka tarafa çevirmek zorunda kaldım çünkü Wissey'nin yüzüne baktıkça içimden Romeo'nun repliklerini okumak geliyordu. "Teşekkür ederim, prens." Üçüncü caddeye doğru kucağımda onu taşımaya devam ederken zamanın son derece yavaş geçmesini istiyordum. Onu bir daha görememe ihtimalim vardı ve bu ihtimal endişe ve mutsuzluk dolu denizlerde boğulmama neden oluyordu. "Bir şey değil, prenses. Ama bence kendini daha çok kraliçe gibi hissetmelisin, çünkü öylesin." Wissey'nin yüzüne baktım, söylediklerimle ileri gitmemeyi umuyordum. "Bir kraliçesin. Seni o partide gördüğüm an anlamıştım, diğerlerinin arasında bir güneş gibi parlıyordun. Sana gelmemi sağladın." Wissey'i kucağımdan indirdim, ancak ayakları ayaklarımın üstündeydi. Tatlı bir şekilde gülümseyerek gözlerinin içine baktım. Ona onunla daha fazla vakit geçirmek istediğimi söylemem gerekiyordu, yoksa bu şansı elimden kaçıracaktım ve hayat boyu aşkı aramaya devam edecektim. Wissey'nin benim için doğru kişi olduğundan garip bir şekilde emindim, bu yüzden beklememem gerekiyordu. "Şey, sonra görüşür müyüz? Yani, daha güzel bir mekanda, içkiler ve sigaralar olmadan, aramıza şımarık sarhoş kızlar girmeden." Bir kahkaha attım ve Wissey'nin yüzüne düşen bir tutam saçı geriye ittim.