Fırlat Kitapları!

Yine aynı anlamsız, aşırı ve sıkıcı okul. Süslenmekten başka bir şey bilmeyen aptal kızlar. Sistemden nefret ediyordum, döngüden... Her şey öylesine karmakarışıktı ki. Yerinde olması gereken şeyler yerlerinde değillerdi ve bu beni oldukça rahatsız ediyordu. Derin bir çektim ve bayık bakışlarımla bana bakmakta olan birkaç kıza şöyle bir baktıktan sonra önüme bakmaya devam ettim. Kimse umurumda değildi. Son zamanlarda öyle canım sıkılmaya, öyle umursamaz olmaya başlamıştım ki, bazen eve gecenin bir yarısı gidiyordum. Sizinle ilgilenmekten başka işi olmayan bir aileniz varsa, siz de benim yaptığımı yaptın, lütfen. Yoksa delirebilirsiniz. Derin bir nefes aldım ve Constance Billard okulunun mütevazi kütüphanesine açılan ağır kapıyı ittirirken yüzümü ekşitmeden edemedim. Buraya daha düzgün bir kapı koysalar olmuyor muydu yani? Kütüphaneden içeri adımımı attığım anda içimin huzurla dolduğunu hissetmiştim, kitap kokusu beni her zaman mutlu ederdi. İçeride pek fazla kişinin olmadığını fark ettiğimde buna pek de şaşırmayarak ortada duran kocaman masanın kenarına iliştim ve derin bir nefes aldıktan sonra arkama yaslanarak etrafıma göz gezdirmeye başladım. Canım çok sıkılıyordu ve muhabbet edecek birilerini bulmak gerçekten çok hoş olabilirdi. Gerçi, kütüphane muhabbet etmek için pek de uygun bir yer değildi. Ancak yine de şansımı denemek istiyordum. Masanın öbür ucunda oldukça konsantre olmuş bir şekilde kitabını okuyan Wissey Cherub'a bakarken gözlerimi kıstım. Ardından yavaşça eşyalarımı yüklendikten sonra genç kızın yanına doğru yavaşça yürümeye başladım. Yanına oturduğumda bana şaşkınlıkla bakakalmıştı. Bu kızın bir zamanlar çok çalışkan biri olduğunu biliyordum. Ancak son zamanlarda ani bir değişimle, liderlik gibi meselelere el ayak atmaya başlamıştı. Böyle bir cesarete sahip olması ilgimi çekmişti. Derin bir iç çektikten sonra bana şaşkınlıkla bakmakta olan gözlere ifadesiz bakışlarımla karşılık vererek, "Ne yani, böyle tüm gününü kitap okuyarak geçirerek mi herhangi bir konuda lider olmayı planlıyorsun?" diye sordum.

"Bugün bir mola vermeyi düşünmüştüm açıkçası," dedi Wissey. Söylediklerim karşısında afallamış gibi görünüyordu, sıkıntıyla kaşlarımı kaldırdım ve bakışlarımı kütüphanede gezdirdikten sonra tekrar Wissey'e döndüm. "Beni iyi dinle, Wis," dedim aynı kayıtsız ve ifadesiz suratımla. Canım hala çok sıkılıyordu ve muhabbet pek de güzel gidiyor sayılmazdı. Tabi her an her şey değişebilirdi de. "Lider olmak istiyorsan mola falan veremezsin. Senin daha çok... Cher Burke gibi olman gerekiyor. O kızı hiç kütüphanede gördün mü? Ya da buna benzer sessiz ve olaysız yerlerde? Eğer buralarda takılmaya devam edersen eline hiçbir şey geçmez. Her zamanki lakabın dışında." Uzun konuşmamın ardından bacak bacak üstüne attım ve başımı geriye doğru yaslayıp gözlerimi yumdum. Uykum gelmişti, bunun sebebinin dün gece çok geç yatmış olmam mı yoksa o sırada canımın çok sıkılmakta olması mıydı, bilmiyordum. Derin bir nefes aldıktan sonra tekrar başımı kaldırdım ve Wis'in bir şeyler söylemek üzere hafifçe hareketlendiğini gördüm. Yüzüme bir gülümseme yerleştirmeye çalıştım. Ancak ne yazık ki bunu başaramamıştım, ben hiçbir zaman, hiçbir yerde gülmezdim ki! Yalnızca partilerde ve eğlencelerde gülerdim, o anlar da hep sarhoş olduğum anlar olurdu. Benim gibi biri için hissetmek zordu, sevmek, değer vermek. Nedenini bilmiyordum. Mükemmel bir hayatım vardı ancak ben hala mutlu değildim.

"Asıl sen beni dinle, Summ," dedi Wis. Bunun üzerine bakışlarımı yüzüne kenetledim ve söyleyeceklerini dinlemek üzere daha da arkama yaslandım. İçerisi çok sıcak gelmeye başlamıştı. Belki de sinir katsayım artmaya başlamıştı, bilmiyordum. "Cher'den nefret ediyorum ve onun gibi olmayacağım. Anlatabiliyor muyum? Kimse benim onun gibi olduğumu söyleyemeyecek, yani onlarla işim bittiğinde." dedi tıslarcasına. Sözlerimin onu bu kadar harekete geçireceğine ve motive edeceğine ben bile inanamamıştım ama gördüklerim gerçekti. Bayan Cherub sonunda kabuğunu kırmaya başlamıştı. Zira benimle böyle konuşabilmek için aptal cesaretine sahip olması gerekirdi. Yüzümde nadiren oluşan gülümsemelerden biri oluşmuştu, bunu hemen herkesin kameraya çekmesi gerekiyordu çünkü beni gülümserken görmek, Obama'yı etek giyerken görmekle aynı şeydi. İkisi de imkansız gibi bir şeydi, ama asla tam olarak imkansız değildi. Derin bir nefes aldım ve ellerimi havaya kaldırıp birkaç saniye boyunca yüzümde o küçük gülümsemeyle Wis'i alkışladım. Bunu yapmam kütüphane görevlisinin "Şşş," demesine neden olmuştu ancak bu umurumda bile değildi. Alkışlamaya biraz daha devam ettikten sonra "Aferin," dedim. "Bak bir konuşmamla ne hale geliyorsun. Sana benim gibi bir akıl hocası lazımmış da haberimiz yokmuş."