Two Perfection

"Ah! Cidden mi? Gerçekten çok tatlısın." Beni çaresizce etkilemeye çalışan çocuğa yapmacık bir şekilde gülümsedikten sonra telefonumu elime aldım ve karamelli Frappem'den kocaman bir yudum aldıktan sonra rehberde Eloiné'nin adını tuşladım. "Dokuzuncu caddenin sonundaki Starbucks'a gel, ölüyorum!" Gönder'e bastıktan sonra beklenti ve ilgiyle bana bakmakta olan çocuğa tekrar baktım ve ifadesiz bir şekilde birkaç saniye çocuğa baktıktan sonra içeceğimden bir fırt daha çektim. Sabahtan beri beni dışarı çıkmaya davet ediyordu ancak bir an bile olumlu bir cevap alamamıştı. Sıkıntıyla iç çektim ve etrafıma bakınmaya başladım. Çocuğa masadan kalkıp gitmesini söylemiştim ancak gitmemekte ve rahatsız etmekte kararlıydı. Eloiné'nin hemen gelmesini ummaktan başka çarem yoktu. Ell her zaman erkekleri defetmek ve onlardan kurtulmak konusunda benden daha iyi olmuştu. İnsanları reddetmek ve bunun sonucunda yüzlerinin aldığı buruk ifadeyi seyretmek gerçekten de hoşuma giden bir şey değildi, bu yüzden hiçbir zaman, hiç kimseyi adam gibi reddedemiyordum ve bu da yanlış anlaşılmama neden oluyordu. Mesela; erkekler naz yaptığımı düşünüyorlardı. Gitmelerini istiyor gibi davranıyor, aslında kalmalarını sağlamaya çalışıyordum. Tabii onlara göre. Onları reddettiğimi bir türlü anlamak istemiyorlardı. Görüş alanıma kızıl bir kafa girdiğinde rahatlıkla gülümsedim ve işkencem biteceği için sevindim. Sonunda Manhattan güneşinin tadına rahatlıkla varabilecektim.

Eloiné'nin gelmesi üzerine rahatlamıştım ve karşımda durmakta olan çocuk da ona olumlu bir cevap vereceğimi sanarak sırıtmaya başlamıştı. Yanımıza gelen kızıl kafa bana selam verdikten sonra, çocuğa dönerek "Merhaba, yakışıklı. İsmin ne? Ha, süper. Yaşın? Ooo, mükemmel gerçekten! Telefon numaranı masaya bırak ve uza," dediğinde kahkaha atmamak için kendimi zor tutarak Ell'e hayran hayran bakmakta olan çocuğa baktım. Vay canına be, bu çocuk harbiden gerizekalı olmalıydı! Çocuk numarasını peçeteye yazıp oradan uzaklaşırken Ell de bana kızgın bir şekilde baktı ve "Bunun için mi çağırdın beni, hayırsız?" dedi ve çocuğun numarasını yazmış olduğu peçeteyle terlerini sildikten sonra yapay bir üzüntüyle "Ayy, tüh!" dedikten sonra tekrar bana döndü. Sonunda kendimi tutamayıp bir kahkaha attım ve Ell'e sıkıca sarılırken, "Seni özlemişim be kızım!" diye bağırdım. Bunu o kadar coşkulu söylemiştim ki, kafedeki bazı kişiler dönüp bize bakmışlardı. Bunu umursamayarak Ell'e tekrar sarıldım ve masaya otururken sırıtarak ona baktım. "Uzun zamandır görüşmüyoruz, Ell," dedim. "Şimdi bana her şeyi anlatacaksın. Her şeyi."

"Yaklaşık, yirmi-yirmi beş erkekle takıldım hayatım. Ama, içerinden biri vardı ki..." Ell'in bu dalgın ve hayran halini görmek şaşkınlıkla kaşlarımı kaldırmama neden olmuştu. Yoksa... Yoksa benim kızıl kafam aşık mı olmuştu? Tanrım, bu gerçekten çok değişik bir şeydi. Ell gibi birinin birine aşık olabilmesi gerçekten zor görülen bir şeydi ve o an, bu zor görülen şeye bizzat şahit olduğum için kendimle gurur duymuştum! Evet, böyle saçma şeylerden bile kendimle gurur duyacak bir şeyler çıkarıyorum. Ne hoşum ama, değil mi? Ell'in bir anda "Öyle işte, ailem beni şımarttı her zamanki gibi," deyip dil çıkarttığında daha da şüphelenmiştim. Şüpheli bakışlarla Ell'i süzerken kahvemden bir fırt daha çektim. Kendimi Sherlock Holmes gibi hissediyordum. Hani şu, Robert Downey Jr'ın oynadığı. Tanrım! O adama bayılıyordum. "Ell, bana mı öyle geliyor yoksa bir erkek senin ilgini çekme şerefine mi erişmiş?" dedim oldukça başarılı bir İngiliz aksanı taklidiyle. İnsanlarla sık sık bu aksanla konuşurdum, özellikle eski zamanlarda kullanılan kelimeleri kullandığım zaman ve dürüst olmak gerekirse, hem İngiliz, hem de Amerikan aksanıyla konuşabilmek gerçekten çok güzel bir histi.

"Her erkek benim ilgimi çeker, tatlım," diyen Ell kahvemden kocaman bir yudum aldı. Bense hala şüpheci bakışlarımı yüzüne sabitlemiştim. Ell'in benden bir şey gizlediği belliydi, onu yalan söyleyeceğini kolayca anlayabilecek kadar iyi tanıyordum. Tanrı aşkına, bu kız cidden bazen aptal olduğumu düşünüyordu galiba! "Sadece," dedi Ell yüzüme bakarak. Bense merakla kaşlarımı kaldırdım. İşte şimdi açıklayacak, diye geçirdim içimden. En yakın arkadaşım olarak birine aşık olduğunu bana söylemeliydi, değil mi? "çok tatlı!" Arkama yaslandım ve birkaç saniye boyunca gözlerimi kısarak Ell'e baktım. Ardından derin bir nefes aldım ve telefonuma mesaj gelip gelmediğini kontrol ettikten sonra tekrar Ell'e baktım. "Demek istediğim," dedim hafif ciddi bir sesle. Ah, Tanrım! Tam Sherlock Holmes havasına girmiştim. Sanki karşımdaki bir şüpheliydi ve ben de onun zayıf anını yakalamak için uygun anı kolluyordum. "Seni bu kadar telaşlandıran ve bana yalan söylemeye çalışmanı sağlayan bir kişi var, orası kesin. Kim o? Çabuk söyle." Bana kararsız bir ifadeyle bakmakta olan Ell'e doğru eğildim ve alaycı bir gülümsemeyle [color=white]"Benim, kızıl kafa! Rose! Bana her şeyi anlatabilirsin, her şeyi. Unuttun mu?"/color] Bu sözlerimin ardından kahvemden küçük bir yudum aldım. Ne bitmek bilmez bir kahveydi bu böyle?

Burnumun dibinde durmakta olan telefona gözlerimi diktim. Ah! Bu kadar yakından telefondaki bir resme bakmak gerçekten acı vericiydi. Yani, gerçekten. Fiziksel bir acıdan bahsediyorum. Gözlerimin ağrıyor olmasına aldırmadan telefondaki yakışıklı erkeğin resmine baktım. Bu sırada Ell de telaşla "Maximillan. Kendisi playboy olur. Çok cool değilmiyiz?" demişti. Sonunda bana merhamet gösterip telefonu burnumun dibinden çektiğinde derin bir nefes aldım ve gözlerimi ovuşturup, kör olmadığımdan ve iyi olduğumdan emin olduktan sonra Ell'e gülümseyerek baktım. "Sanırım bu çocuğun adını duymuştum. Ama hayal meyal hatırlıyorum," dedim. Ardından telefonundaki resme bakmakta olan Ell'e bakıp kıkırdayarak "Ancak bir gün Maxxie ile tanışmak isterim doğrusu. Senin ilgini çekmeyi başarmış sonuçta, öyle değil mi?" Kahvemi elime aldım, ancak bitmişti ve bu da sıkıntıyla iç çekmeme neden olmuştu. Kahveyi tekrar masaya bıraktım ve telefonumu tekrar elime aldım. Alışkanlık işte! Bir mesaj gelmemiş olduğunu gördükten sonra saate baktım ve telefonu tekrar masaya bıraktım. Telefonuma hala mesaj gelmemiş olması garipti, ancak bunun üstüne fazla durmadım. Saat 14:30 olmuştu, gün daha yeni başlıyordu ve Ell ile yapacak bir sürü şey bulabilirdik. Tabi önce küçük hanımın bana playboy'u ile ilgili her şeyi anlatması gerekiyordu. Yakınlarımın aşk hayatlarına ilgi duyar, onlar hakkında her şeyi öğrenmek isterdim her zaman. Masada durmakta olan küçük şişe suyu elime aldım ve zorlukla kapağını açtıktan sonra hala telefonuyla ilgilenen Ell'e baktım. Suyumdan küçük bir yudum alıp kahve tadını ağzımdan
temizledikten sonra "Ee," dedim. "Konuyu kapatıp durmasana! Bana Maxxie ile ilgili her şeyi anlat."

"Tanrı aşkına, Rosel! Erkek işte. Babasının kocaman bir oteli var. Beni davet ediyor sürekli ama kendimi hazır hissetmiyorum hayatım!" Ell'in bu sözleri üzerine bir kahkaha attım ve telefonumu tekrar elime aldım. 14:32. Tanrı aşkına, zaman ne kadar yavaş akıyordu. Dakikalar bu kadar yavaş geçerken, yılların bu kadar hızlı geçmesi hiç adil değildi... Aklımdan geçen bu felsefik düşünce ile irkildim. Ben hiç felsefe yapmazdım ki, bana neler oluyordu? Bir an önce kendime gelmeliydim. Ell "Erkeklerin hepsi aynıdır Rosel. Şuan kalbimi tam anlamıyla çalan bir erkeğe rastlamadım. Bu, gerçekten çok kötü!" dedi parmaklarını piyano çalarcasına masaya vururken. Ben de önümde durmakta olan su şişesini aldım ve başıma diktim. Nedense Ell'in bu kayıtsız tavırları altında bir sır saklı olduğunu düşünüyordum, benden sakladığı bir şey vardı ve bunu fark etmek beni üzmüştü. Ancak onu daha fazla zorlayamazdım. En azından bugünlük bu kadar Sherlock'u oynamak yeterdi. Rose olma zamanıydı! Bunu düşünürken telefonumu tekrar elime aldım. "Her neyse, pıtırım. Keyifleri bozmaya hiç gerek yok! Öyle değil mi? Ha, bu arada. Telefonuna mesaj mı bekliyorsun?" Tam telefonumu masaya bırakmıştım ki, Ell bunları söyledi. Gergin bir şekilde gülümsedim ve başımı hayır anlamında sağa sola salladım. Ancak o cevabımı görmemiş gibiydi, arkamda bir yerlere gülümseyerek el salladı. El salladığı yere döndüm ve bizim olduğumuz yere gülümseyerek bakan çocuk ile göz göze geldim. Ah, harika! Pıleygörlümüz yine iş başındaydı anlaşılan! Derin bir nefes aldım ve Ell'in ilgisini çekmek istercesine boğazımı temizledim. Ardından "Hayır," dedim. "Aslına bakılırsa mesaj beklemiyorum." Mesaj beklemediğim doğruydu, ancak birinin mesaj atmasını deli gibi istiyordum. O biri ise, çok kısa süre önce tanışmış olduğum, New York üniversitesinde Yönetmenlik okuyan Alpha'ydı. Gerçekten hoş çocuktu ve benden numaramı istemişti. Ancak istediğinden beri de ne aramış, ne de mesaj atmıştı. Bu beni sinir etse de, çaresiz, aptal kızlar gibi mesaj beklemeye devam ediyordum. Ancak bu daha fazla sürmeyecekti, bundan emindim. Söz konusu yakışıklı ve süper gizemli bir yönetmen olsa bile.

Ell bunun üzerine bana doğru eğildi ve elimi tuttu. Garip ve şaşkın bakışlarla genç kızın elimi tutan eline baktım. İkimiz de bu işin garip olduğunu kabul ediyorduk. Ell kısa bir kahkahanın ardından ellerini çekti ve ben de gergin hallerime geri döndüm. "Paltonik misin? Yoksa biliyormu?" Dürüst olmak gerekirse Ell'in bu soruyu soracağını tahmin etmiştim. Ben nasıl onu anlıyorsam, o da beni anlıyordu işte. Derin bir nefes aldım ve omuz silktim. Alpha'ya aşık değildim tabi ki, ancak beni aramamış olması da sinirlerimi bozuyordu. Galiba bu aşktan çok, hoşlanma gibi bir şeydi. Ah, bir de hoşlanmanın üstüne inat ve hırsı da katmalıydık. Beni aramıyor oluşu hırslanmama ve sinir olmama neden oluyordu. "Hayır, Ell," diye mırıldandım. "Platonik falan değilim. Sen benim ne zaman platonik olduğumu gördün?" Doğru söylüyordum, ben hiçbir zaman platonik olmamıştım. Şey, Johnny Depp'e olan sonsuz aşkımı saymazsak tabii. Erkeklerle pek ilgilendiğim söylenemezdi, kırk yılın başı bir erkekler beraber olurdum falan. Ama hiç öyle uzun bir ilişkim olmamıştı. Ancak Alpha gerçekten hoş çocuktu, beni aramasını gerçekten istemiştim. Bu da ondan gerçekten hoşlandığımı gösterirdi. "Şey... Ben sadece hoşlanıyorum. Ama bu kesinlikle aşk değil, platonik hiç değil, emin olabilirsin."

Ell bir görevliyi yanımıza çağırdığında ben de telefonumu tekrar elime aldım. Yine mesaj yoktu. Ancak en azından saat ilerlemişti ve bu gerçekten çok hoştu. Bir an önce akşam olmasını ve gecelere akmayı istiyordum. Tabii Alpha mesaj atarsa bu hayalim yok olacak ve onunla buluşmamız için hazırlanacaktım. Derin bir nefes aldım ve kafamı en yakındaki duvara çarpmamak için kendimi zor tutarak telefonumu masaya bıraktıktan sonra kollarımı göğsümde birleştirdim. Bu sırada Ell de oldukça kalorili şeyler sipariş ettikten sonra bana döndü. Bense şaşkınlıkla ona bakıyordum. Bu mideyle bu kızın şimdiye obez olması gerekiyordu! "Annem gibi, hep böyle olur, ilk hoşlanma sonra da aşık olursun diyorum," dedi. Ben de ona boş gözlerle baktım. Aşık olmadığımı ve olmayacağımı anlamamış mıydı? Ah, bu kız... Her zaman böyle yapardı zaten. Muhtemelen söylediklerimi dinlememişti bile, bunun yerine arkamdaki çocukla bakışmıştı. "Tabii ki, şaka! Ama, nasıl hoşlandığına bağlı. Ondan mesaj atmasını istiyorsun, hayatım. Sanırım, senin olması hoşuna gidecek." Bunu duyunca içim rahatladı ve arkama yaslandım. Ardından gözüm masada duran telefonuma kaydı, ancak bu benim için her ne kadar zor da olsa telefonu elime alıp mesaj gelip gelmediğine bakmamayı başardım. "Aslına bakarsan mesaj atmasını cidden istiyorum. Çünkü çocuk yönetmen ve filmler hakkındaki düşüncelerimi bilirsin." Aslında filmler hakkındaki tüm düşüncelerimi bilmiyordu. En azından Hollywood'da gidip de ünlü olma hayalim olduğunu ve Johnny Depp'in tüm filmlerini seyrederken vanilyalı dondurma yediğimi. Bilmemesi de daha iyiydi doğrusu. Bunlar hayattaki herkesten sakladığım şeylerdi. Gizli gizli kapımı dinlemiyorsa Jos bile bilmiyordu bunları, o derece. Derin bir nefes aldım ve "Hatta sanırım sırf bu yüzden hoşlandım bu çocuktan. Yani, görünüşü de harika tabii, ama yönetmen olacak olması onunla ilgilenme isteğimi ikiye katladı." Bu söylediğimin ardından garson Ell'in sipariş ettiklerini getirdi. Ben de yine şaşkınlıkla koca mideli, harika vücutlu pıleygörlüme baktım.

"İstermisin? Ah, ben de öyle tahmin etmiştim," diyen Ell'e yüzümü buruşturarak cevap verdim ve başımı başka tarafa çevirdim. Ell kahvesinden birkaç yudum aldıktan sonra "Yönetmen, ha? İyiymiş. Maaşı da çoktur onun," dedi alaycı bir ses tonunda. Yüzümde bir sırıtışla gözlerimi devirdim ve tekrar telefonuma baktım. Hayır, mesaj gelmemişti ve gelmeyecekti! Kendimi kandırmayı bırakmalıydım artık. "Rosel. Yüzündeki ifadeye hastayım, biliyorsun değil mi? İyi oyuncu olduğunu biliyorum, hayatım. Tanıştırdığım hiç bir erkekte bu yüz ifaden yoktu," dedi ve diğer içeceğini eline aldıktan sonra bana uzattı. "İstersen içebilirsin, cidden," dedi. Ona neredeyse kusmak üzere olduğumu söylemeyi düşündüm, ancak bunun yerine gülümsedim ve başımı iki yana salladıktan sonra "Yok tatlım. Sağol. Ayrıca, tanıştırdığın hiçbir erkekte bu yüz ifadesine sahip olmamamın sebebi, o erkeklerle beni senin tanıştırmış olman! Alpha ile kendim tanıştım ve cidden, insan kendi kendine birileriyle tanışmalıymış." Bu uzun konuşmamın ardından derin bir nefes aldım ve gülümseyerek Ell'e baktım. "Hem, onun hakkındaki fikirlerim değişmeye başladı. Beni istemiyorsa peşinden koşturacak değilim." Tam bu sözleri söylediğimde masada durmakta olan telefonum titredi. Avına atlayan bir aslan gibi telefonu masadan kaptım. Kalbim deli gibi çarpıyordu. Telefon kilidini açtım ve Alpha'dan gelmiş olan mesajı okudum. Yüzümde mutluluk dolu bir sırıtış vardı. Daha önce ulaşamadığım için üzgünüm, bir projem üstünde çalışıyordum. Bugün Central Park'ta buluşur muyuz? Ara beni. Kilidi kapattım ve Ell'e tekrar baktım. Alpha beni bütün gün bekletmişti, şimdi sıra bendeydi. Onun beni bekletmesinin makul bir sebebi olabilirdi, ancak açıkçası bu umurumda bile değildi. Bekletmişti işte!

"Ee? Ne yazmış?" Ell'in bu sorusuna kocaman bir gülümsemeyle karşılık verdim. Alpha'dan sonunda mesaj almış olmak beni gerçekten çok heyecanlandırmıştı. "Malım, pıtırım, canım. Neden mesaj yazmıyorsun, oğlum?" Ell'in bu kızgın hesap sorma şekline yüzümde rahat bir gülümsemeyle arkama yaslanarak cevap verdim. Artık Alpha mesaj atmıştı, elimdeydi! İlişkideki ezik kız değildim. Asla da olmayacaktım. Bu düşünceler zihnimden geçip giderken ürperdiğimi hissettim. Az önceki garip düşüncelere kapılan kız ben miydim? Ah, bir an önce kendime gelmem gerekiyordu. Ancak yine de Alpha'ya hemen mesaj atmamakta kararlıydım. "Tatlım, o beni saatlerce bekletti. Bence kendisi de biraz beklemeli!" Bu söylediğimin üzerine masada duran içeceklerden birini sonunda elime aldım ve büyük bir yudum aldıktan sonra içeceği tekrar masanın üzerine bıraktım. Ell'e kocaman gülümsedim ve "Pekala," dedim. "Dürüstlük zamanı. Alpha'nın mesaj atmış olması beni gerçekten mutlu etti. Ama sen de kabul et, sen de Maxxie'ye mesaj atmak istiyorsun!" Bu sözlerim üzerine muzurca gülümsedim ve kaşlarımı yukarı kaldırıp indirdim. Ell'e tekrar bu konuyu neden açtığımı bilmiyordum, galiba sadece dünyada birinden deli gibi hoşlanan tek kız olmayı istemiyordum.

"Tanrı aşkına, Rosel. Benim için sadece bir erkek. Sadece hoş bir erkek o kadar. Mesaj atsa da atasa da umrumda değil!" Ell'in bu sözleri üzerine yüzümde alaycı bir gülümsemeyle ellerimi iki yana kaldırdım ve "Tamam, öyle olsun bakalım," diye mırıldandım. Ancak o beni duymamış gibiydi, o sırada telefonu titremişti ve hemen gelen mesaja bakmıştı. Birkaç saniye içinde yüz ifadesinin meraklıdan sinirliye değişmiş olduğunu görünce Ell'e doğru eğildim ve merakla ona baktım. O ise "Lanet olsun, size! Hepiniz aynısınız!" Ell'in yüksek sesle bağırması üzerine etrafıma bakındım, birkaç kişi-bunlara garsonlar da dahildi-bize öfkeli ve huzursuz gözlerle baktıklarını gördüğümde umursamaz bir tavırla Ell'e döndüm. "Ne? Ne olmuş?" Sinirle telefonuna bakmakta olan Ell'e sabırsız bir şekilde baktım. Ardından oturduğum yerde ayağa kalkıp iyice Ell'in üstüne eğildim ve telefonu elinden kaptım. GG'den gelmiş olan ve muhtemelen o anlattığı Kevin ile ilgili olan haberi görünce bir an yüzüm asıldı. Ell bu çocuktan gerçekten çok hoşlanıyordu ve o gerizekalı en yakın arkadaşımın kalbini kırmıştı. Telefonu kilidini kapattıktan sonra sertçe masaya koydum ve Ell'in masada öylece kalakalmış ellerini tuttum. "İlla ki gerçek diye bir şey yok," dedim güçlü bir sesle. "Yalan haber de olabilir. Sana sinir olan biri yapmış olabilir bunu, eski bir resimdir belki, o resmi gönderen kişi yeni gibi gösteriyordur. Ell, hemen sinirlenme tatlım." Ona hemen üzülmemesini söyleyecektim, ancak bunun onu daha da altüst edeceğini bildiğimden, sinirlenme demek zorunda kalmıştım. Onu böyle görmek beni gerçekten çok çaresiz kılıyordu.