Geri Dönüş

Brooklyn'e niye geldiğimi bilmiyordum. Genelde buraya Cher için gelirdim ama en son şu twitter denen saçmalığa tekrar baktığımda onun direk bu şehirde değil Paris'te olduğunu öğrenmiştim. Oraya gitmek için bu kadar özel ne olabilirdi ki? Alışveriş haricinde. Benden kaçmaya da çalışıyor olabilirdi. Tabii kendimi onun gözünde kaçılmaya bile değer olacak biri gibi görmeyi bırakmalıydım. Beni bir gram önemsediğini bile sanmıyordum. Yine de her şekilde ben onun bulunduğu, bulunabileceği yere geri dönüyordum. Abim zaten iş yemeği diye bir şey takmıştı başıma. Ondan kaçmalıydım. Burada kalacak bir yer bulabilir miydim acaba? Mitchie ve ailesi yeterince rahatsız olmuş olmalılardı. Artık çocuk olmadığımıza göre garipsemeye de başlamış olmalılardı. Tamamen saçmalık olması dışında biraz mantık vardı. Aklımın çabuk dağılması en sevmediğim yönümdü. Tekrar Cher'i düşünmeye başlamıştım. O tokattan sonra ona karşı hala kötü hissetmeme rağmen ondan vazgeçmeyi başaramıyordum. Adeta bir yerlerime işlenmişti. Ve bu çocukça bir sapıklık ya da hoşlanma gibi bir şeyde değildi. Bunun aşk olduğunu çok iyi biliyordum. Kaldığı yerde olmadığını fark ettiğimde kafamı bir şekilde dağıtmam gerektiğini karar verdim ve oralara yakın olan Starbucks'a gitmiştim. İçeri göz gezdirmeye başlar başlamaz Cher gözüme takılmıştı. O burada ne arıyordu. Paris'te değil miydi? Kasanın önünde duruyordu yanına gidip "Ne zaman döndün?" diye sordum. Ürpereceğinden emindim. O inanmasa bile onu tanıyordum sonuçta.

Kızımız böyle görünüyor.:

Paris'ten geleli bir kaç saat olmuştu ama hemen dışarı çıkmak istemiştim. Paris muhteşemdi evet, ama hiç bir yer NY olamazdı sonuçta. Sokakta yürürken yeni aldığım topukluların çıkardığı ses bana huzur veriyordu. Gelişimi kendimce kutlamak amacıyla kendime kahve almaya karar verdim. Starbucks'a girince etrafımı saran kahve kokusuna bayılıyordum. "Bir white cholete mocha, kafeinsiz." dedim ve kahve yapılırken küçük pastalara bakmaktan kendimi alıkoyamadım. Tam kahvenin parasını ödemişten arkamdan gelen ses ilk irkilmeme sonra gözlerimi devirmeme yol açtı. "Ne zaman döndün?" Kahvemi aldım ve arkamı döndüm. Clark'a neredeyse aldırmadan bir masaya oturdum o da karşıma oturdu tabii. Saate kısa bir bakış attıktan sonra konuştum. "İki saat otuz sekiz dakika önce." dedim ve kahvemden bir yudum aldım. Bir yandan da GG'nin haberlerine bakıyordum.

Kahvesini alıp arkada bir masa seçmişti. Beni umursamamayı hala çok iyi beceriyordu. Oteldeki düşüncelerim tamamen kaybolmuş. Beni özlemiş olmasını bile diliyordum aslında. Masaya oturur oturmaz bende karşısındaki sandalyeyi çektim ve oraya oturdum. Bu olaylarda iyice hızlanmaya başlamıştım. Bir ara koşu gibi yarışlara katılmalıyım diye düşündüm. Saatine bir bakış attı. Hayret bu soruma cevap vereceğini falan düşünmüyordum. Bu anlamsız soruma cevap vereceğine göre beni gerçekten özlemiş falan olmalıydı. "İki saat otuz sekiz dakika önce." dedi. Kendimi gülmeden tutamamıştım. "Seni bulmak konusunda daha fazla hızlanmışım demek ki." O sıra da buraya iyi ki geldiğimi düşünüyordum. Yoksa Manhattan'a boşuna dönecek ve bir süre daha Gossip Girl'de geldiğini duyana kadar ki bu bir kaç saat sonrası demek oluyordu. En azından boşuna eve dönmeyecektim. Bu hızımdan ve onu bulmamdan dolayı yüzümdeki sırıtış silinmiyordu. "Oradayken beni özledin mi. Bana dokunamamak, öpememek çok zor olmuş olmalı. En azından hasret bitti." Bu kadar küstah olmam onu sinirlendiriyor olabilirdi ama onu bu şekilde görmek beni hem eğlendiriyor hemde hala bir umut olduğuna dair içimde bir his oluşuyordu. Bu söylediklerimi yine de temkinli bir şekilde fısıldar bir biçimde söyledim GG ya da başka birinin duymasını isterdim ama Cher açısından aynısı değildi.

Ben hızlıca mesajlarıma ve GG'ye göz atarken bir süre konuşmadı. Zaten yeniden konuşana kadar onun varlığını biraz unutmuştum bile denebilir. "Seni bulmak konusunda daha fazla hızlanmışım demek ki." dediğinde başımı bile kaldırmadım. Sadece derin bir iç çektim. Bu çocuk bana takıntılı olmuştu. Hafifçe başımı kaldırdığımda yüzündeki saçma gülümsemeyle karşılaştım. İster istemez yüzüme sinirli bir ifade oturdu. Yanağımın iç kısmını ısırdım. "Oradayken beni özledin mi. Bana dokunamamak, öpememek çok zor olmuş olmalı. En azından hasret bitti." Fıslıdayarak söyledikleri yüzünden yüzüne sağlam bir yumruk atmak istedim. Onun yerine kahvemden bir yudum aldım ve gözlerimi devirdim. Telefonumu çantaöa koydum ve bakışlarımı üzerinde gezdirdim. İlgimi çekmiyordu bile. " Senin yerine başkalarını bulmak zor olmadı tatlım. Nede olsa benim için bir hiçsin." dedim ve gıcıkça gülümsedim. Hala garipçe bakışıyorduk. Kaşlarımı kaldırdım ve gözlerimi devirerek başka yöne bakmaya başladım.

Sinirlenmişe benziyordu. Herhalde burada birinin görecek olmasını bilmese bana vuracaktı tekrar. Ve ben ondan bir süre uzak kalacaktım. Çok beklerdi. Burada bulduğuma da o yüzden seviniyordum. Kahvesinden bir yudum aldı. Telefonunu da çantasına koyup konuşmaya başladı." Senin yerine başkalarını bulmak zor olmadı tatlım. Nede olsa benim için bir hiçsin." Ona ait olan kalbimi kırmaya çalışıyordu. O tokattan sonra genel olarak söylediği şeyler beni etkilemiyordu maalesef. Gülüyordu. Şeytani bir biçimde. Ama benim de gülümsemem devam ediyordu. Her ne kadar fark etmiş olduğunu sanmasam da güzel bir şey söylemişti. Keşke laflarını söylemeden önce iki kere kontrol etmeyi akıl etse. Sonunda bakışmaktan rahatsız olmuş olmalı ki gözlerini başka bir yere çevirdi. Ben ise onu süzmeye devam ediyordu. Bunlar benim hobim sayılırdı sonuçta. "Cevabın için teşekkürler. Eğer ben hiçsem. Yerime koymak için bulduğun kişilerde hiçtir. Önemli birini bulamamışsındır ve bir şansım olduğunu gösteri bu olay," dedim. Gülümsemem az önceki onun gıcıklığına dönüştü. O bana bakmamaya ne kadar odaklandıysa bende ona bakmaya odaklanmıştım. "Evet Paris nasıldı? Bomboş oturmaya devam edeceksek en azından konuşabiliriz." Gitmem için yalvarıyor olmalıydı ama ben ona o zevki tattırmayı düşünmüyordum.

"Cevabın için teşekkürler. Eğer ben hiçsem. Yerime koymak için bulduğun kişilerde hiçtir. Önemli birini bulamamışsındır ve bir şansım olduğunu gösterir bu olay. Evet Paris nasıldı? Bomboş oturmaya devam edeceksek en azından konuşabiliriz." dediğinde keçi inadım tutmuş hala ona bakmıyordum. Dudaklarımı sıktım ve derin bir nefes aldım. Bu çocuk benle uğraşmaktan zevk mi alıyordu acaba? Sakin bir şekilde gözlerimi ona çevirdim ve sakince gülümsedim. Ardından ayağına sertçe tekme attım. Yüzünü acıyla buruşturduğunda ben hala istifimi bozmamıştım. Sakince tırnaklarımı incelemeye koyuldum. Uzun bir sesizlikten sonra onun duyacağı şekilde mırıldandım. "Sarhoştum hatırlamıyorum."dedim ve yüzümü buruşturdum. Ne yani, doğrusu buydu. Uçaktan inip bara geçtikten sonrası çok bulanıktı. Uçağa bindiğimde her şey netleşmeye başlamıştı ancak. Kaşlarımı kaldırdım ve gözlerimi devirdim. Bir daha ki sefer kafasına şişe geçirebilirdim. Bu düşünceyle gülümsedim. Kafamın içinde hunharca insanlara acı çektirmek hoşuma gidiyordu. Yüzümdeki gülümsemeyi farklı yorumlayacak gibi bana bakmaya başlayınca somurtmama geri döndüm. Başımı elimle destekledim ve ağzımı kapatarak esnedim. O sanki yokmuş gibi davranıyordum. Zaten benim için ne kadar vardı ki?