T-shirt Krizi

[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]&[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]

Mitchie&Cher

Starbucks Önü

Öğle Saatleri

T-shirt:

Bir gündür evden çıkmadığım için kendimi dünyadan kopmuş hissetmeye başlamıştım. O yüzden hızlı bir kıyafet odası ziyaretimden sonra Starbucks'a doğru yürümeye başladım. Bana doğru dönen yüzlerden rahatsızlık duymuyordum bile. Brooklyn kurtlar sofrasıydı. Ve ben kendime yer açalı çok olmuştu. Seri adımlarla yürürken saçlarımın uçuşup karamel kokusu saçmasıyla gülümsedim. Starbucks'ta kendime içine kahve likörü konulmuş bir white mocha aldım ve kendi kendime gülümsedim. İçki ve kahve içmek benim için ayrı bir zevkti çünkü. Bir kaç kişiye nazikçe gülümseyip dışarı çıktım. Telefonumu çıkarmak için uğraşırken başımı kaldırdım ve benle aynı bluzu giymiş bir kızı gördüm. İlk tepkim şaşırmak olsada sonraki tepkim gülmek oldu. O bluzla altındaki şeyi nasıl beraber giyebilmişti? Bazılarında hiç zevk yok.

Masadaki bardağın pipetinin üzerine eğilmiş, Chocolate Frappuccino'mu yudumlarken buraya yalnız gelme kararımdan pişman olmuştum. Gelmeden önce birkaç arkadaşıma mesajla haber verip buluşma isteğimi iletebilirdim pek tabii. Fakat ben ne yapmıştım? Kafamı dinlemeyi seçerek buraya gelmiştim ve şimdi de sıkıntıdan patlıyordum. Özellikle de dışarıdayken yalnız takılmaya alışık değildim. Çoğunlukla yanımda hep birileri olurdu. Ben, eğlence için doğmuştum ve burada en azından konuşacak birinin bile olmaması beni deli ediyordu. Bardağımdan, içindeki sıvının bittiğini belirten o sinir bozucu höpürdetme sesi çıkmaya başlayınca asabi bir şekilde kafamı kaldırdım ve şeffaf olan camdan dışarı bakınca eskiden tanıdığım ve uzun zamandır görüşmediğim arkadaşım Nicole'ü* gördüm. Şu anda çaresizlikten kıvrandığım ve konuşacak birilerine ihtiyacım olduğu için yerimden kalktım ve kendimi Starbucks'tan dışarı atarak sokağa fırladım. Neşeli bir sesle Nicole'e selam verdim ve yanına koştum. "Görüşmeyeli uzun zaman oldu. Burada ne yapıyorsun?" diye sordum ona. O, sorumu yanıtladıktan sonra kısa bir süre sohbet ettik fakat Nicole konuşurken aceleci davranışlar sergiliyordu. En sonunda gitmesi gerektiğini söyleyerek bana veda etti ve yoluna devam etti. Bendeki şans bu kadar olurdu zaten. Şansıma lanet okuyarak arkamı döndüm ve bir kızla karşılaştım. Kızda ilk dikkatimi çeken şey tişörtü olmuştu çünkü şu an benim üstümdekiyle aynı tişörttü bu. Harika, sıkıntıdan patlamakla kalmayıp, bir de pişti olmuştum şimdi! Tam kimse bizim pişti olduğumuzu fark etmeden geçip gidecektim ki kızın yüzünü görür görmez olduğum yerde çakılı kaldım. Bu, belki de hayatta en gıcık olduğum kız, Cher'di. Lanet olsun. Lanet. Olsun. Öfkemi bastırmaya çalıştım ama bu mümkün değildi çünkü kızın yüzüne baktığım her an aklıma Clark'la nasıl oynadığı geliyordu. Kızın yüzüne nefret ve tiksinme dolu bir ifadeyle bakarken "Hey sen! Buna nasıl cürret edersin?" diye bağırdım öfkeyle. Aslında onun Clark ile olan olayından bahsediyordum ama bu lafım başka yöne de çekilebilecek nitelikteydi. Kahrolası tişörtlerimiz aynıydı ne de olsa.

:

Kıza yüzümdeki aşağılayıcı gülümseme ile bakarken gözlerimi kızdan ayırmadan kısaca alaycı bir kısa mesajı Twitter'a attım. Kız bana doğru bakınca simasının tanıdık olduğunu farkettim. Kızın yüzündeki saf şaşkınlık ifadesi bir süre bana baktıktan sonra yüzünü büyük bir öfke kapladı. "Hey sen! Buna nasıl cürret edersin?" dediğinde şaşkınca kaldırdım kaşlarımı. Bu bluz annemin tasarımıydı. Sakin bir şekilde cep telefonumu çantama koydum ve alaycı bakışlarımı kıza çevirdim. İnsanların en nefret ettiği bakışım yüzümdeydi. Kaşlarımı kaldırmış, dudağımı hafif alaycılıkla büzmüştüm ve bakışlarım aşağılayıcıydı. "Affedersiniz? Neyden bahsediyorsunuz? " dedim soğuk kanlılıkla. O kadar çok düşmanım vardı ki bu olaylar -küçük krizler mi demeliyim?- bana komik gelmeye başlamıştı. Çok saçmalardı. Aptallarla uğraşmaya bayıldığımı söylemiş miydim?

Cher, yüzüne o en gıcık ifadesini yerleştirip iğneleyici bakışlarla "Affedersiniz? Neyden bahsediyorsunuz? " diye sordu. Bir de bilmezlikten geliyordu. Tanrım! Bir insan ancak bu kadar sinir bozucu olabilirdi herhalde. Bu kız resmen beni çileden çıkarıyordu. Hem de benim gibi eğlence meraklısı, herkesle iyi geçinen, arkadaş canlısı bir kızı! Sakinleşmek ve kelimeleri düzgünce bir araya getirebilmek için derin bir nefes almam gerekmişti. Zorlukla kontrol altında tuttuğum öfkem, her an ele geçirebilirdi beni. "Sanki bilmiyorsun," dedim sert bir sesle. "Clark'ı diyorum, en yakın arkadaşımı. Onunla oynamayı bırak. Ya da her ne yapıyorsan işte." Düşününce, aralarındaki ilişki(?) hakkında gerçekten de pek bir fikrim olmadığını fark ettim. Çünkü Clark ne zaman Cher hakkında konuşmaya başlasa ya aceleyle kulaklığımı takar ya da onun yanından koşarak uzaklaşırdım. Fakat Cher'in bir aşk insanı olmadığını bilecek kadar tanıyordum onu. Bu yüzden de bu işin sonunda Clark'ın hayal kırıklığına uğraması isteyeceğim son şey olurdu.

Kızn öfkesinin arttığını buradan görebiliyordum. Yüzümdeki sırıtış genişledi. "Sanki bilmiyorsun. Clark'ı diyorum, en yakın arkadaşımı. Onunla oynamayı bırak. Ya da her ne yapıyorsan işte." dediğinde ister istemez bir kahkaha patlattım. Herkes sudan sebeplerle benle kapışmaya çalışıyordu! Elimi ağzıma bastırdım ve gülmemi durdum. Kıza başımı yana yatırarak baktım. Yüzünde aşırı sinirli bir ifade vardı. " Ah tatlım, ben ona bir şey yapmıyorum. O kendiliğinden geliyor, diğerleri gibi." dedim ve kahkaha attım. Sonrasında ceketimin önün biraz daha açtım. Bunu yapma sebebim bluzu görünce iyice gıcık olmaya başlamasıydı. Yüzüme şaşkın bir ifade yerleştirdim. "Yoksa kalbini ona mı kaptırdın?" dedim ve yüzüme "kaltak sırıtışı" olarak tanımladıkları sırıtışı yerleştirdim. Kız hem şaşkın, hem öfkeliydi ne de olsa. Çok eğleniyordum.