Catch You

Bugün dersleri yoktu. Sabahtan gitmiş birkaç dersini görüp merkeze geçmişti. Bu üniversitede okumanın en güzel yanı, stajdı. Evet bu yönü seviyordu. Merkeze gittiğinde etrafına bakındı. Kendisinden görevli kişiyi arıyordu ama polisler bir yere takılı kalmazdı. Merkezi biraz daha dolaştığında kafeteryaya oturdu. Bir kahve söyledi. İşin en güzel yanı, sivil olmaktı. Belki biraz forma hastalığı olabilirdi Arch'ta fakat kesinlikle sivil olmayı daha çok seviyordu. Kahvesinden yudumlar alırken arkasına rahatça yaslandı. Öğrendiği tek şey şuydu, kovalamaca yoksa rahatına bak. Sadece görevde tetikte ol! Yoksa hayatının bir parçasını alırdı polislik. İlk deneyimini bu stajda alacaktı. Gülümsedi kendi kendine. Bu mesleği seviyordu. Hem de fazlasıyla ve hedeflerine ulaşan nadir insanlar vardı. Arch bunlardan biri olduğu için çok mutluydu. Arkadan gelen memurun sesi ile yerinden sıçradı. "İhbar geldi. Ve bizden yardım istiyorlar." Hızla olduğu yerden kalkarken kahvesini hızla itekledi. Koşarak gittiği dolaptan silahlarını ve telsizini aldı. Normalde yanında taşıması gerekirdi fakat aptallık etmişti ilk baştan. Kendine laf atarken bir yandan da arabaya biniyordu. Telsizden gelen sesleri takip ederken hızla eline aldı. "Anlaşıldı" Çete kavgaları burada çok olurdu ve bu ilk görevi sayılabilirdi. Ah geçen seferki sahte bomba ihbarını saymazsak. Arabanın sirenleri açılmıştı ve son hızla gidilirken silahının emniyetini açtı.

"Dikkatli ol Arch!" diyen arkadaşına gülümseyerek bakarken hızla arabadan indi ve karanlık sokak aralarında dolaşmaya başladı. Seslerin geldiği yöne koşarak giderken duyduğu silah sesi ile daha da hızlandığında hareket emri gelmişti. Çetenin oraya vardığında birbirine girmiş iki çete, vurulmuş biri vardı. Telsizine elini attığında 911'e yeri bildirmişti bile. Etrafa hızla koşuşan suçlular vardı ve etrafı çevreleyen polis. Harekete geçen polisler, sıcak temas da idi. Zor olmadığı sıraca silah kullanılmamalıydı. Kendisine hızla kaşan gence baktı. Silahını hızla beline sıkıştırdı. Suçlunun önüne geçtiğine kendisine gelen yumruğu tuttu ve hızla kolunu çevirdiğinde yere düşen gencin iki elini arkada birleştirdi ve kelepçeleri geçirdi. "Numara 1" diye söylenirken yakalanan birkaç kişi daha vardı. O sırada gözüne çarpan biri oldu bir kız. Yaklaşık 16 - 18 yaş aralarında olduğu belli oluyordu. Yanında gelen memura suçluyu teslim ettiğinde gözleri ile kızı takip etti. Etrafına kaçamak bakışlar atıyordu ve hızlıca kaçmaya çalışırken onun peşinden koşmaya başladı. Başka bir sokağa girdiklerinde silahını çekti yavaşça. Önüne çıkan her dönemeçte etrafını iyice kontrol etti. Arkasından gelen sesle aniden döndü ve emir ses tonu ile konuştu. "Ellerini kaldır! Ve duvara yaslanın küçük hanım" derken karanlığın içinden seçtiği kıza baktı. Hemen hemen 1,60 boylarında, en fazla 65 kilo civarında gözüküyordu. Telsizinden gelen sesle. İrkildi. "Yakalanan suçluları götürmek için harekete geçiyoruz. 2045 sende durum nedir?" Silahı ile duvara yaslanmasını söylenen gibi yapan kızın iyice duvara yaklaşması için işaret yaptı. "1265, burası temiz. Merkeze dönebilirsiniz. Sonra size katılırım" demenin ardından da telsizini kapadı. Silahının emniyetini etkin hale getirdiğinde kınına taktı. Kıza yaklaştığında omuzlarına nazikçe bir dokunuş yaptı. Yavaş yavaş aşağılara inerken huzursuzluğunu hissederek durdu. "Gidiyoruz bayan" Nazik ses tonunu korurken, elleri ile kızın bileklerinden tuttu arkadan. Sıkıca tutarken hızla kendine çekti. Yürümesi için iterken merakına engel olamadan sordu. "Bu pislikte ne arıyorsun? Senin gibi ufak tefekler için tehlikeli değil mi?"

Ara sokakta çocuklarla geziniyordum. Okul yoktu, ödev yoktu ve aşırı gergin bir gün geçiriyordum. Ters günlerimden birindeydim. Bu yüzden üzerime siyah ve korkunç görünen ne varsa geçirmiştim. Evet, böyle huylarım vardı. Arkası tamamen açık siyah bir uzun bluzun altına siyah bir tayt ve siyah botlar geçirmiştim. Elimde dikenli yüzüklerim vardı. Üstümde kendimi koruyabileceğim bir şey olması beni rahatlatıyordu. Labiret gibi iç içe geçmiş sokaklardan geçerken Fred ve Milaé'nin bir kavgaya karıştığını gördüm. Çocuk Frad'in üstün çıkmış onu öldüresiye dövüyordu. Koşarak yanlarına gittim ve bir küfür savurdum. Sonrasında çocuğun yüzüne sağlam bir yumruk attım. Haykırarak yere düştüğünde Fred'i kaldırdım. Burnu kırılmış gibiydi ,yine. Diğer çocuğun yanağından kanlar akıyordu. Beni duvara yapıştırmasına fırsat bile kalmadan ortalık bizimkiler ile dolmuştu. Bir birimizi öldürmek için fırsat kollasak ta bir birimizi korurduk. Diğer tarafta fazlalaşmaya başladığında geri çekildim. Zaten kavgalara çok karışmazdım. Çünkü sokak kavgaları bir kızın kaldırabileceğinden daha sert olurdu. İki el silah sesinden sonra iyice sindim ve yerde yatan iki çocuğa baktım. Çoğu zaman ilk silahı bizden çekerlerdi, gene öyle olmuştu. Belki de bende silah taşımalıydım ha?

Polis sirenini duyunca bir an olduğum yerde kaldım. Polisler aramıza daldığında hızlıca bir ara sokağa saptım. Arkamdan gelen sesleri duyunca kendimi çöpün arkasına attım. Nefes bile almaya cesaret edemiyordum. Yavaşça geriye bir adım attığımda bir teneke kutuya bastım ve çok yüksek bir ses çıktı. Polis hemen arkasını döndü ve silahını bana doğrulttu. "Ellerini kaldır! Ve duvara yaslanın küçük hanım" dediğinde olduğum yerden görünür bir yere çıktım ve o rapor verirken sessizce içimden dua ettim. Bu olay daha da büyürse bursumu kaybederdim, ki bu Gece'nin beni evden atması demekti. Silah taşıyor muyum diye kontrol ederken ister istemez gerildim. "Gidiyoruz bayan" dediğinde sertçe bileklerimden tuttu ve yürümem için ittirdi. Elimi nasıl kurtara bileceğimi düşünüyordum. Kaçmalıydım. "Bu pislikte ne arıyorsun? Senin gibi ufak tefekler için tehlikeli değil mi? dediğinde yüzüm ister istemez alayla büküldü. Eğer dikkatini başka yöne çekebilirsem onu atlatabilirdim. Homurdanarak konuştum. "Bunu kavgayı başlatan kişiye söylemen çok garip."dedim ve yürümeye devam ettim. Aklıma gelen planı hemen uygulamak zorundaydım. Kendimi sertçe geriye ittirdim ve sonra bir anda öne atıldım. Bu şekilde elinden kurtulmuştum.

Şimdi ise koşmama güvenmek zorundaydım. Son hız ara sokaklara daldım ve arkama bakmadan koşmaya başladım. Arkamdan koştuğunu ve durmamı söylediğini biliyordum ama umurumda değildi. Ama küçük bir ayrıntı vardı. Burası diğer çetenin alanıydı. Burayı tam bilmiyordum. Kendimi bir anda çıkmaz sokakta bulunca bağırarak küfrettim ve gördüğüm merdivene hızlıca koştum. Merdivenlerden tırmanırken beni ayağımdan öyle sert çekti yere yuvarlandım ve bir anda kendimi yere serilmiş ve üstümde bir çocukla buldum. Onu ittirmeye çalışıyordum. "Çekil üstümden! Seni lanet olası!" dedim ve çırpınmaya başladım.

Düşünceli gözüküyordu. Fakat yüzünde oluşan alaylı ifadeye bürünmüştü. "Bunu kavgayı başlatan kişiye söylemen çok garip ." Bu sokakları labirent gibi yapmanın amacı neydi? Daha çok macera mı? Ah, evet! Çıkmak için 1 saate ihtiyacı olabilirdi. O sırada işittiği sese cevap verdi. "Night Creepers öyle mi? Üyeler Chat!" O sırada aniden sarsıldı. Ellerinin arasından kurtulan kızın arkasından koşarken elindeki sıcaklığının nedeni kandı. Bunu biliyordu Bunu kızın dikenli yüzükleri yapmıştı.

Hızla arkasından koşarken gelen bilgilere de kulak veriyordu. "Veronica Wolf, 18 yaşında. Constance Billard Kız lisesine burslu olarak gidiyor. Sanırım yakalayamadıklarınız arasında Arch." Nefesini kontrol ederken, konuşmasına devam etti. "Şuan da peşindeyim dostum. Fakat kimseye bilgi yok. Anlaşıldı mı?" Chat ne demek istediğini anlamıştı. Uzun zamandır arkadaşlardı. Hacker olan Chat genellikle polislerden bilgi almadan önce gittiği ilk kapı ydı. Neden mi bu yolu deniyordu? Polisler arasında da yasaklamak vardı sonuçta.

Kızı daha da yakınında hissettiğinde "Veronica dur!" Fakat dinlemişe benzemiyordu. Daha da hızlanmıştı. Bir anda çıkmaz sokakta buldu ikisi de kendini. Kız merdivenlere yöneldiğinde Arch'da arkasındaydı. "Seni zorluyor ha, dostum?" Cevap vermek yerine sadece yüzüne gülümseme yayıldı. Merdivenleri tırmanırken arkasından tırmanan Arch, sert bir hamle ile bacağını çekti. Kız sertlikle beraber dengesini kaybedip düşerken, Arch'da dengesini kaybetmişti. O'da arkasından düşüyordu. Gerçi mesafe büyük değildi. Küçüktü. Bu sadece onları ani şoka etki ettirirdi. Kızın üstüne düşerken canının yanmamasını düşünerek yere yaklaşınca elleri ile siper aldı. Ve düştüğünde tam vücutları birbirine yakındı sadece yüzleri uzaktı. Onun nedeni de kollarını iki yandan destek almasıydı. "Çekil üzerimden seni lanet olası." Nefesini düzene sokmaya çalışırken başını kıza doğru yaklaştırdı ve kulağına fısıldadı. "Seni kurtarmaya çalışıyorum Veronica. Bursu kaybetmemen için düz dur!" derken, sakin ses tonu sonradan sertleşmişti. Üzerinden kalktığında etrafına bakındı. Telsizi kapatması iyi olmuştu fakat açık olduğu zamanda çoktan yakalanmıştı bile. Kıza elini uzattığında amacı kalkmasına yardım etmekti. Duyulan seslere bakılırsa yaklaşan bir çete vardı. Büyük ihtimalle polis dostlarının yakalayamadığı tiplerdi. O zaman daha tehlikeli idiler. "Hadi Veronica. Yoksa çete üyeliğinden içeriye mi girmek istiyorsun? Eminim sicilinde temiz değildir." Bu sözleri söylerken göz temasından kaçınmamıştı. Okulda öğrendiğine bakılırsa, göz teması önemli etkendi.

Ben altında çırpınıp onu iteklemeye çalışıyordum. Ama bende güçlüydü ve hareket etmeye pek niyeti yok gibiydi. Kendini bana yakınlaştırınca ister istemez nefesimi tuttum. Nefesi kulağımı ısıtıyordu. "Seni kurtarmaya çalışıyorum Veronica. Bursu kaybetmemen için düz dur!" dediğinde korkudan taş kesildim. O burs olmazsa hayatım ciddi anlamda sona erebilirdi. Üstümden kalktığında nefesimi tuttuğumu fark ettim. Elini bana uzattığında ona düşmanca baktım. Ama yüzümdeki ifadeyle yakından gelen seslerle ister istemez rengim soldu. İçlerinden hiç bir ses tanıdık değildi. Bu da diğer çeteden olduklarının kanıtıydı. "Hadi Veronica. Yoksa çete üyeliğinden içeriye mi girmek istiyorsun? Eminim sicilinde temiz değildir." dediğinde öfkeyle nefes verdim ve elini tutmadan ayağa kalktım. Sesler iyice yakınlaşmaya başlamıştı. Eğer beni bulurlarsa asla canlı bir şekilde buradan çıkamazdım. Merdivenlere ilerledim ve çocuğa baktım. "Buradan canlı çıkmak istiyorsan biraz hızlı koşman gerekecek." dedim ve hızlıca merdivenleri çıktım ve arkamdan gelen çocuğa elimi uzattım. Sonrasında hızlıca koşmaya başladım, çünkü bizi görmüşlerdi ve bağırarak beni öldüreceklerini söylüyorlardı. Yutkundum.

Labirent gibi sokaklarda izimizi kaybettirmeye çalışmak kolay değildi aslında. Çıkmaz sokağa çıkınca yüksek sesle küfrettim. Arkamızda olduklarını biliyordum. Hızlıca sağıma soluma bakındım. Çok küçük bir aralık gördüğümde derin bir nefes verdim ve diğerleri gelmeden çocukla ikimizi o araya çektim. Burayı görmeleri zordu. Çünkü hem çok dipte, hem çok küçüktü. Çocukla neredeyse birbirimize yapışmıştık. Kafamı kaldırıp gözlerinin içine baktım. "Şu an sana yumruk atmak istiyorum." diye homurdandım. Serserilerin sesleri geliyordu. Tedirgince dudaklarımı ısırdım. Hala oradaydılar ve biz burada kapana kısılmıştık.